Het verhaal is ondertussen al eindeloos verteld. Een band uit Kinshasa, waarvan de kern gevormd wordt door enkele muzikanten die omwille van hun verlamming zich niet kunnen bewegen zonder krukken of rolstoelen, leeft op straat in de Congolese hoofdstad en repeteert in een half verlaten zoo. In eerste instantie wordt de band opgepikt door een Frans filmduo dat een documentaire draait rond de groep en de naam doorspeelt aan het Belgische label Crammed, thuishaven van diverse Congolese muzikale fenomenen en succesverhalen. Het blijkt met Staff Benda Bilili niet anders te gaan: de eerste cd ‘Tres Tres Fort’ wordt enthousiast onthaald en de groep toert in Europa, Japan en Australië.
Drie jaar na het debuut verschijnt ‘Bouger le Monde!’ waarop de muzikanten van Staff Benda Bilili zich van hun rijkelijkste kant laten horen. In mooie en muzikaal uitgewerkte songs snijden ze minder fraaie onderwerpen aan (gemakzuchtige bedelmentaliteit, jeugdbendes, ontheemding) naast positieve (het succesverhaal van de band of hoe een fysieke beperking geen intellectuele achterstand moet betekenen), waardoor ‘Bouger le Monde’ klinkt als een verhaal van hoop.
Het album is opgebouwd als een slingerbeweging, waarbij ritmische en levendige nummers systematisch afgewisseld worden met tragere stukken. De composities zijn doorgaans eenvoudig, maar worden in knap uitgewerkte arrangementen opgevoerd: niet in het oor springend virtuoos of complex, maar met een elegantie waardoor de naturel én de muzikaliteit van de band tot vol wasdom kan komen.
Met vraag- en antwoordstructuren worden de verschillende vocalisten van de groep aan het woord gelaten, waarbij solisten tegenover steeds anders samengestelde vocale ensembles komen te staan. Geregeld worden gitaren gelaagd gebruikt, niet in groots opgezette constructies, maar compatibel, waardoor ook hier de vanzelfsprekendheid van de muziek bewaard blijft. Boven het geluid zweeft geregeld de jankerig schuivende en loeiende satonge, een door Staff Benda Bilili’s jongste muzikant Roger Landu (de aangenomen zoon van de bijna 40 jaar oudere leadzanger Ricky Likabu) zelfgebouwd instrument dat bestaat uit een blik, een snaar en een houten boog. Het resultaat van de combinatie komt mooi tot uiting in het eenvoudige ‘Kuluna/Gangs’ dat buiten een uitgewerkte intro volledig drijft op een steeds herhaalde basisharmonie die door de uitwerking erboven echter nooit verveelt.
Waar ‘Tres Tres Fort’ werd opgenomen in de ingepalmde zoo, toog de groep voor ‘Bouger le Monde!’ naar een echte studio, opnieuw onder het waakzame oog en oor van opnameleider en producer Vincent Kenis. Die legde de ritselende percussie glashelder vast waardoor opnieuw de verschillende lagen hun werk kunnen doen en de muziek extra gaat fonkelen: van de onophoudelijke beweging in de snelle stukken (‘Muta Esalaka’ met de aanstekelijke drive en de puntige bas- en gitaarpartijen die mooi in elkaar passen) tot de fris kabbelende tred van de tragere, zoals het zonnige ‘Tangu i Fueni’ of het fraai uitgewerkte ‘Souci’.
Zonder extremen op te zoeken is ‘Bouger le Monde!’ een gevarieerd album geworden dat dansbaar is als de pest, maar ook louter muzikaal overeind blijft. Een plaat voorbij de Afrikaanse clichés, maar met de aanstekelijkheid van het zwarte continent.
