Het Noorse trio Staer houdt zich op in het overgangsgebied tussen noise, metal en improvisatie. Met weinig meer dan gitaar, bas en drums serveerde de groep op haar titelloze debuut uit 2012 een stevige portie afgemeten geweld met een schizofrene inslag. Op 'Daughters', de tweede langspeler van de groep, wordt die lijn strak doorgetrokken.
Staer is een product uit de Noorse muzikale ondergrond, die met figuren als Lasse Marhaug en Maja Ratkje, en groepen als Ultralyd en Noxagt vaak de donkere kantjes van de menselijke natuur belicht. Ook op ‘Daughters’ wordt er voorbij de schone schijn gekeken. De basgitaar van Markus Hagen klinkt alsof er dikke kladden modder aan de snaren hangen en alsof ze door Thor zelf met de hamer wordt bewerkt. Primitieve pulsen, scherpe gebroken ritmes en gitaaruithalen zorgen tegelijk voor een slome, dan weer explosieve ontwikkeling van de muziek. De zes tracks op dit album gaan bijgevolg in schokken vooruit met een soms lange opbouw vol absurde flitsen en uithalen.
Op sommige momenten komt Staer daarmee in de buurt van de semi-digitale grindcore van Child Abuse, alleen is de agressie bij de drie Noren wat minder uitgesproken. Het is een passievere vorm van razernij die als een constante dreiging gedurende de hele rit de toon zet. De ronkende, maar toch groovy baspartij van 'Daughters I' is daarvan een mooie illustratie. Het trio anticipeert hiermee minutenlang op een nakende ontlading, een verwachting die reeds werd gecreëerd door het zeer cartooneske openingspatroon van de track. Ook het opmerkelijk traag infaden van de openingstrack ‘Flashing Teeth of Brass’ en het sluimerende vervolg tonen aan dat de groep het niet moet hebben van een plotse impact.
De link met het eerder genoemde Ultralyd wordt concreet gemaakt in 'Future Fuck', waar de sputterende saxlijnen van gast Kjetil Møster herinneren aan de eerste albums van het ondertussen wat op de achtergrond verzeilde punkjazzensemble. Samen met de loodzware bas en de kermende gitaargordijnen van Kristoffer Riis, vormen ze een krankzinnige lawaaibrij die in geometrische figuren wordt gesneden door een mechanisch drummende Thore Warland.
Een stijl valt hier moeilijk op te plakken. Staer tapt uit verschillende vaatjes en produceert een hybride muzikale mélange vol extremen. 'Daughters' is niets minder dan een sterk statement en een mooie inleiding tot de naar verluidt indrukwekkende liveshows van deze Noorse geweldenaars.
