Dit artikel gaat over Brazilië. Maar wees gerust, behalve in deze zin zal het woord "voetbal" verderop niet meer vallen. Stacey Kent heeft immers niets met de moeder aller balsporten. De Amerikaanse zangeres, houdt echter met hart en ziel van dat reusachtige land, zodanig zelfs dat ze in ijltempo Portugees leerde om haar relatie met het land in taal en op die manier ook in haar muziek te kunnen vangen. Ondertussen zong ze een aantal originals van nog steeds vereerde grootheden van de Braziliaanse cultuur, waarvan João Gilberto ongetwijfeld de bekendste is. Op 'The Changing Lights', haar meest recente plaat voor Parlophone, richt ze haar pijlen helemaal op Brazilië, met zowel Engelse vertalingen als Portugese teksten, gedrenkt in een gesuikerde sambasaus met lichte bossanova-accenten.
Goed voor ruim een half miljoen verkochte platen en een Grammy is Stacey Kent geen onbekende onder liefhebbers van vocale jazz. Haar handelsmerk is haar zijdezachte stem, die ze in openingsnummer 'This Happy Madness' als een lentebloesem laat openbloeien. Ook aan humor ontbreekt het de Amerikaanse niet. Van 'One Note Samba' (een bewerking van 'Samba de Una Nota Só') maakt ze met haar frivole fraseringen een vederlicht mopje en in 'Waiter, Oh Waiter' – op tekst van niemand minder dan romancier Kazuo Ishiguro – is het genieten van een parlando dat ze met een vanzelfsprekende naturel hanteert. In de Portugese nummers wordt de luisteraar die de taal niet machtig is dan weer uitgenodigd puur naar de klanken te luisteren die ze voortbrengt. Hoe haar stem tussen fluistering en sensueel gezongen lokroep schippert: het blijft simpelweg magisch. Te warme zomeravonden of verkilde winternachten: stop Kent een microfoon in de hand, en de temperatuur stijgt gegarandeerd met een paar graden Celsius.
Toch werkt 'The Changing Lights' als album niet echt. Op Kent valt weinig af te dingen, hetgeen echter niet van haar collega-musici kan gezegd worden. Creativiteit werd van haar muzikanten blijkbaar niet geëist. Ze spelen solo's die geen sikkepit aan weerstand bij de luisteraar te weeg brengen en het album een sentimentele feel geven die Kent zelf nochtans weet te overstijgen. Jim Tomlinson, Kents echtgenoot, producer en arrangeur, heeft naar alle waarschijnlijkheid gemikt op een pop-georiënteerd publiek, dat meer jazzy excursies misschien minder enthousiast had onthaald. Plaats zijn gelikte, ja zelfs te perfecte productie in het verlengde van wat Braziliaanse goden aan cd's hebben voortgebracht, en voel meteen dat 'The Changing Lights' spontaniteit ontbeert. Want Kent mag er dan wel haar ziel in gestopt hebben, van haar kompanen kan dat bezwaarlijk gezegd worden.
