Tom Jenkins, oftewel Squarepusher, moet na Aphex Twin zowat de bekendste artiest in het kamp van de breakbeatgedreven 'intelligent dancemusic' (IDM) zijn. Bij het grote publiek brak hij nooit echt door wegens te eigenwijs en opvallend mediaschuw, maar aan enthousiaste fans heeft het hem nooit ontbroken. Bekende namen als Tom Yorke (Radiohead), Andre 3000 (Outkast) en Flea (Red Hot Chili Peppers) hebben hem in het verleden meermaals geroemd om zijn kwaliteiten als muzikant, componist en producer en regisseuse Sofia Coppola gebruikte Squarepushers muziek zowel voor de oscarwinnende prent 'Lost In Translation' als voor haar jongste film 'Marie Antoinette'.
Squarepusher was en is nooit voor één gat te vangen. In zijn tienjarige carrière heeft hij met wisselend succes genres als two-step, hardcore, ambient, glitch, jungle en hedendaagse klassieke muziek in zijn composities verwerkt, maar hoe 'freaky' zijn uitstapjes bij momenten ook klonken, in Jenkins' beste werk hoorde men bijna altijd echo's van zijn twee grote liefdes: melodieuze funkjazz en breakbeats. 'Hello Everything' is in dat opzicht een voorzichtige terugkeer naar het 'klassieke' Squarepusher-geluid van op het einde van de jaren negentig. Iets minder ijzige, maffe geluidsexperimenten à la 'Do You Know Squarepusher' (2003) en opnieuw meer nadruk op minutieus verknipte 'amenbreaks', speelse jazzmelodieën en vooral meesterlijk vette baspartijen (op speed). 'Hello Everything' is daarmee vooral de eerste vier nummers verrassend toegankelijk. 'Theme From Sprite' is bijvoorbeeld een fris voor beeld van warme 'future funk', met een gezapig rollend tempo, jazzy elektrische en akoestische gitaren en een helder groovende bass. Met de instant-klassieker 'Planetarium' refereert Jenkins aanvankelijk aan de diepe junglesferen van weleer, maar bouwt er al snel zulk een intrigerend net van spacy melodieën en arpeggio's omheen dat men zich afvraagt waar hij ze na al die jaren nog vandaan blijft halen. Jammer genoeg smijt hij er na al dit moois het compleet overbodige 'Vacuum Garden' tussen. Dit zes minuten durende intermezzo klinkt namelijk even saai en irritant als het gefluit van een opstijgend en weer landend lijnvliegtuig. De erop volgende sfeervolle elektro-akoestische kleinoden 'Circlewave2' en 'Cronecker King' mogen er best wezen, maar halen tegelijkertijd alle vaart uit de plaat. Het tweede half uur voltrekt zich volgens hetzelfde scenario: een blok van een viertal warme, intelligente songs met bij momenten magistraal glijdende synthriedels en beheerst ratelende en stuiterende beats wordt afgesloten door een bizarre tien minuten van donkere, experimentele ambient. Enkel het redelijk geflipte 'The Modern Bass Guitar' geeft het laatste kwartier net ietsje meer 'edge' als Jenkins tegen een razend tempo een handvol gefilterde breakbeats, computerspelachtige bleeps en psychotisch reutelende baslijnen door de mangel haalt.
Squarepusher is met 'Hello Everything' toe aan zijn tiende studio-album in evenveel jaar. Het afgelopen decennia zijn er heel wat artiesten geweest die Jenkins' inventieve knip- en plakmix van hyperkinetische dansvloerbeats en intelligente bas- en synthesizermelodieën hebben gekopieerd, maar slechts enkelen kwamen in de buurt van het origineel. Na enkele jaren van schizofrene uitstapjes in meer abstracte muziekstijlen, lijkt Squarepusher definitief het pad van de melodie en songgerichte aanpak te hebben teruggevonden, als staan er hier en daar nog redelijk moeilijk te verteren dingen te beluisteren. 'Hello Everything' zal daardoor bij de fans van het eerste uur vrijwel zeker een (al dan niet aangenaam) 'déja vu'-gevoel oproepen, maar biedt zich om dezelfde reden aan als een fijn instapalbum voor niet-ingewijden.
Meer over Squarepusher
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
