Indiefans mogen juichen. Na een kleine drie jaar is er immers weer plots een nieuw album van het terecht bejubelde, psychedelische Texaanse popkwartet Spoon. Zoals op de vorige zes platen, is het ook ditmaal weer niet gewoon hap, slik, klaar. De eigenzinnige, recht voor de raap aanpak van Britt Daniel en co, wars van trends of hypes, zorgt nog steeds voor felle voor- en tegenstanders. Dit rasechte, half ondergrondse gitaarpopgezelschap blijft immers goochelen met een Brits karakter en een gezonde dosis experiment en verpakt dat in luchtige, eenvoudige songs.
Als er één ding is waar Spoon zeker in uitblinkt, is het wel het schrijven van beklijvende nummers. Tracks als 'The Mystery Zone' zijn psychedelische parels die dankzij heerlijk veel gitaarfeedback neigen tot een verslavende roes. Net als op het succesvolle 'Ga Ga Ga Ga Ga' blijkt ook op dit album weer een erg belangrijke rol weggelegd voor de opzwepende, dubby baslijnen van Rob Pope (The Get Up Kids). Vrij eenvoudige songstructuren en de oppervlakkige maar veelzijdige stem van Daniel krijgen dankzij een boel welgemikte studio-effecten en accenten verder een heerlijke diepgang. Ondanks het feit dat Spoon zich toch blijft uitdossen in een typerend Brits jasje, blijkt diversiteit troef: rafelende jaren '60 bluesrock-accenten in single 'Written in Reverse', een knipoog naar emo en punkrock in het rumoerige 'Trouble Comes Running' of een ode aan Lennon met de pianoballade 'Goodnight Laura'. Gelukkig zal dit gezelschap ook nooit zondigen aan momenteel erg populaire, gladde huppeldepup-structuren of goedkope gitaarrockbeats. Elf keer gaan melodie en songinhoud netjes hand in hand. Elf keer durft dit combo naar eigen goeddunken het roer omgooien, zonder de kracht van zijn liedjes te verliezen. Elf keer tovert het viertal weer heerlijk psychedelische pareltjes met een aangename nuchterheid uit zijn hoed. Dat een song middenin een zin ophoudt, een track voorzien is van de ruis van goedkope opnameapparatuur of woorden af en toe lijken weg te vallen past helemaal in de eigenzinnige studiopret.
'Transference' is dus weer een keurig stukje Spoon-gekte en zorgt allicht opnieuw voor de nodige controverse. Net op het ogenblik dat men denkt mee te zijn met de op het eerste zicht luchtige indiepop van Spoon duikt er een eigenwijs effect of verhakkelde gitaarhoek op die de boel overhoop gooit. Dat zorgt niet enkel voor een permanente spanning en diepgang, maar ook voor een plaat die verscheidene luisterbeurten verdient om al zijn geheimen prijs te geven.
Meer over Spoon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
