Spock's Beard is al tien jaar lang het toonbeeld van hedendaagse progrock. Toen bezieler Neal Morse zijn band inruilde voor God, toonden de overige groepsleden met hun album 'Feel Euphoria' dat ze ook zonder Neal Morse iets betekenen. 'Octane', hun achtste album, is het tweede album zonder hun charismatische frontman. Drummer Nick D'Virgilio nam de positie van zanger in en de groep gaat verder in de richting die ze met hun vorige album insloegen. Hun progrock klinkt nu meer rock dan prog en is toegankelijker, zonder evenwel hun muziek te vercommercialiseren. Het blijven goede songwriters, die bovendien heel wat genres in hun nummers aan bod laten komen: echte rocknummers, ballades, symfonische rock, zelfs wat snuifjes blues, jazz en fusion, ...
'She Is Everything' is een mooi voorbeeld van het songschrijverschap van Spock's Beard. Het nummer begint instrumentaal met een dreigende beat, fluisterende en murmelende background vocals, een fluit en spookachtige achtergrondgeluidjes. Na de intro van twee minuten begint Nick te zingen. Het overige deel is een erg emotionele ballade met klassieke progrock invloeden. Een iets klassiekere ballade is 'I Wouldn't Let It Go', een langzaam en eenvoudig nummer met klassieke gitaar. 'Of The Beauty Of It All' is dan weer een typische progrock song die rustig begint en overgaat in een instrumentaal deel met fluit en gitaarsolo's. Het algemene thema van de song is het voorbijgaan van de tijd en het levenzoals te horen is in een poëtische tekst als " But there's little I would change / In the life that I've recalled / If I could paint a picture / Of the beauty of it all". In dit nummer is trouwens duidelijk te horen dat Nicks stem heel wat op die van Neal Morse lijkt. Dat hoeft niet te verbazen, want hij heeft dan ook jaren diens backing vocals voor zijn rekening genomen.
In de instrumentale stukken laten de muzikanten horen wat ze waard zijn: complexe riffs, pakkende solo's, ongewone geluiden, ... Dit zijn artiesten in de echte zin van het woord. Het instrumentale 'NWC' is hier een mooi voorbeeld van, maar ook de andere nummers hebben uitgebreide instrumentale delen. Zo begint 'The Ballet Of The Impact' vrij hevig met ophitsende drums en gitaren. Het tweede deel is zachter en steunt meer op keyboards en fluit. Deze symfonische ouverture gaat dan naadloos over in het derde, gezongen deel.
Het album eindigt met het meest toegankelijke nummer, 'As Long As We Ride', een aanstekelijke rocker. Enkel het obligate instrumentale deel met solo in het midden verraadt dat dit van een progrock band komt: ze brengen er een donkere baslijn met scherpe gitaren erbij en een keyboard dat voor de afwerking zorgt. De vraag die vele fans op hun lippen brandde, is met 'Octane' wel beantwoord: "Kan Spock's Beard zonder Neal Morse blijven bestaan?". Dat kan zeker en zelfs vrij goed. Al overtuigt het album door enkele mindere nummers niet als geheel, er staan wel meer dan genoeg geslaagde songs op.
Meer over Spock's Beard
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
