Spiritual Beggars is opnieuw een van de bands van meestergitarist Michael Amott. Als hij niet de moderne death metal uitdraagt met Arch Enemy of de klassiekers nieuw leven inblaast met Carcass, speelt hij bij een stonerrockband, compleet met Hammondorgel. Om maar te zeggen dat zijn invloeden heel erg ruim zijn en hij bijzonder hard beïnvloed is door de groovy hardrock van de jaren zeventig. Ondertussen is er aan de microfoon alweer een personeelswissel gebeurd en werd Apollo Papathanasio (Firewind) ingehuurd als nieuwe frontman.
'Return to Zero' is een bijzonder typische Spiritual Beggars-plaat geworden. Daarmee is in feite alles al gezegd. Het gitaarwerk is erg retro-geïnspireerd en dat wil zeggen dat het geheel nogal fuzzy mag klinken en er niet overdadig ingewikkeld wordt gespeeld. Elk nummer mag minstens één gitaarsolo hebben die vaak bluesy overkomt en het is vooral belangrijk dat alles een herkenbaar refrein heeft.
Op zich niets mis mee, en 'Return to Zero' is met voorsprong de traagste Beggars-plaat sinds lang. Het gaspedaal wordt nauwelijks ingeduwd en dat maakt het album nogal gezapig en soms ronduit loom. Amott's soleerwerk is opnieuw zonder enige fout en het blijft indrukwekkend hoe makkelijk de man songs en vingervlug gitaarwerk uit zijn mouw schudt, maar toch lijkt er wat metaalmoeheid te zijn opgetreden. 'Return to Zero' kent namelijk weinig opzwepende momenten en soms vloeien de songs zo makkelijk in elkaar over (wegens te gelijkend), dat een mens niet meer weet de hoeveelste song aan de beurt is.
Hoewel Papathanasio een bijzonder sterke zanger is, lijkt hij hier toch niet echt op zijn plaats. Alweer, het tempo nekt zijn zanglijnen soms en van tijd tot tijd weet hij met zichzelf geen blijf. Mogelijk had hij niet genoeg tijd om een eigen invulling van het materiaal te geven, maar het is bijzonder jammer dat hij nu gedegradeerd wordt tot iets beneden zijn kunnen.
Fans van Spiritual Beggars moeten echter niet wanhopen: omdat er helemaal niets veranderd is aan de formule, zullen zij zich vast kunnen vinden in de bluesy hardrock die dit album ook weer typeert. Maar het is vast en zeker niet het beste album in de discografie van deze band, en acts als Sahg of Grand Magus doen hetzelfde tegenwoordig een pak beter.
Meer over Spiritual Beggars
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
