Spinvis (zijn vrouw zegt gewoon Erik De Jong) heeft de afgelopen jaren niet alleen twee mooie platen afgeleverd, hij schreef ook heel wat muziek voor tv-shows, films, verzamelalbums of psychiatrische instellingen. Op 'Goochelaars en geesten' heeft hij deze gelegenheidssongs gebundeld, samen met wat opgepoetste b-kantjes, bewerkingen – covers met een gevoel van meerwaarde, zeg maar – en nieuwe nummers.
Eén van de nieuwe nummers is bijvoorbeeld titeltrack en albumopener 'Goochelaars en Geesten'. Deze persoonlijk versie van het Romeo en Julia-verhaal laat het mooiste van Spinvis horen: eerlijke teksten, originele beelden, een aarzelende parlando ondersteund door lo-fi elektronica. Ook in 'Het laatste wonder' gaat De Jong de persoonlijke toer op in zijn teksten. De subtiele beeldspraak zorgt er voor dat deze bekentenissen niet in een zwaarmoedig ik-verhaal vervallen. Spinvis laat meer van zijn literair kunnen horen in 'Was', naar de Gainsbourg-klassieker 'Poupé de Cire': 'mijn huid van katoen / zingt een melodie / ik ben een pop van alledag'. De kinderlijke popmelodie van het origineel is in Spinvis' versie een broeierige gitaartrack geworden, soms onderhuids zwoel, soms explosief krachtig.
Maar er staan ook opgewekte songs op 'Goochelaars en geesten'. In de uitbundige single 'Dag 1' trekt De Jong alle registers van zijn elektronica open. De gitaar gaat in overdrive en op de achtergrond barst een multicultureel feest los van blazers en Oosterse mantra's. Verder is er plaats voor een geintje met 'Een kindje van god', een verhaal van Eva die trowut met een tv-ster. En helemaal door het dolle heen is de drum 'n bass-versie van een oude opname van de cabaretier Abraham De Winter in 'Aap'.
Als afsluiter van dit verzamelwerkje serveert Spinvis de luisteraar tenslotte nog twee klassieke uitstapjes. In 'Medea' (voor de Theo Van Gogh-televisieserie) mag een xylofoon de luisteraar 'goedenacht' kussen. In sluitstuk 'Mare Frigoris' geven de violen uit de synthesizer de toon voor een dreigende operastem.
Zonder rode draad door het album, valt het op dat Spinvis muzikaal altijd hetzelfde spelletje speelt. De elektronica vormt de basis voor de tracks, de klassieke instrumenten (piano, gitaar, viool, ...) en field recordings vullen bedeesd aan. Over dat alles drapeert De Jong zijn stuntelige zangstijl, een mix tussen praten en zingen. Het praten lijkt eerder een oplossing voor zijn beperkte stemcapaciteiten dan een bewuste keuze. Door het gebruik van een vaste muzikale formule groeit de herkenbaarheid, maar begint het ook vrij snel te vervelen. Songs als 'Wat zei Alice ook alweer', 'Op een ochtend in het heelal' of de eerdere single 'Wespen de appeltaart' laten maar weinig nieuws horen en beginnen nogal snel te irriteren.
Voor Spinvis zelf is 'Goochelaars en geesten' geen tussendoortje, maar een volwaardig album. Jammer genoeg klinkt het zo niet. 'Goochelaars en geesten' blijft een bonte verzameling van vroegere producties aangevuld met nieuw werk. Pareltjes wisselen elkaar af met dieptepunten. Zonder een gemeenschappelijk verhaal valt ook het stereotiepe geluid van Spinvis des te meer op en dat kunstje begint zo nu en dan te vervelen. Het lijkt dus tijd dat Spinvis zijn geesten uit verleden bezweert en eens een nieuw, wit konijn uit zijn hoed tovert.
Meer over Spinvis
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
