Toen nu metal nog erg groot en populair was, was Spineshank een beetje het kleine broertje van acts als Korn. Volledig onterecht, want zeker door toevoeging van industrial bleek Spineshank ongemeen hard en pakkend te kunnen presteren. Het beste bewijs daarvan is hun album 'The Height of Callousness', wat nog steeds een bom van een schijf is. Edoch, kort na de release van hun derde schijf splitte Spineshank. Na negen jaar volledige stilte staan de heren er plotseling weer, maar kunnen zij nog zo hard overtuigen als vroeger in het veranderde muzikale klimaat?
Het antwoord daarop is helaas – driewerf helaas – volmondig nee. Niet alleen is er veel veranderd op die negen jaar tijd, maar het lijkt er ook op dat Spineshank zijn scherpe randjes volledig kwijt is. Zijn de heren gekalmeerd na al die tijd? Zijn ze oud geworden? Vast staat dat dit album totaal de vonk mist die ze vroeger wel hadden. Om te beginnen is er van de industrial-inslag die het ouder werk zo liet beuken, niets meer te merken. Ook in de zang zijn er forse verschuivingen gebeurd. Waar vroeger veel gekrijst en geschreeuw werd, blijkt op 'Anger Denial Acceptance' vooral de gewone zang een prominente plaats in te nemen. Jammer, want zo is de agressiviteit (toch een kenmerk van vroegere Spineshank) wel erg lauwtjes.
Dat vandaag de dag vaak fletse emo- en deathcore de plak zwaait bij het jonge volkje, is ook niet ongemerkt gegaan bij deze act. Maar door die quasi-emotionele passages slaagt de band de bal grof mis. Niet alleen omdat er andere groepen zijn die dit kunstje beter beheersen, maar omdat het ook zo afbreuk doet aan de act die Spineshank ooit was. Het lijkt misschien alsof enkel de nostalgie er voor zorgt dat deze nieuwe plaat minder is, maar dat klopt niet: de songs zijn gewoonweg minder sterk en erg dertien in een dozijn. Zonder het brute en zonder de industrial-invloed is Spineshank verworden tot een flauwe schim van zichzelf en een doorslagje van honderden andere acts die in de tussentijd het licht hebben gezien.
De oude fans gaan zich vertwijfeld in het haar krabben en de nieuwe generatie kiest resoluut voor groepen die meer trendy zijn. Het valt dus te vrezen dat het voor Spineshank te laat en te weinig is om nog enige impact te hebben. Wie ten volle wil genieten van hoe sterk deze band ooit was, kan maar beter teruggrijpen naar het ouder werk en dit compleet negeren.
