Noem het gerust een anti-establishments uitspatting. De Belg Tom Degeeter verbroedert met lotgenoten in Amerika om er de underground avanthopgroep Zucchini Drive op te richten, enkele fijne platen te maken met vooral smaakmakende gasten uit het hiphop- of elektronicawereldje (Marcus ‘Notwist’ Archer, B. Fleischmann, Alias, Mike Ladd) en een eigen internetlabel op te richten (Marathon of Dope) dat zijn releases gratis digitaal ter beschikking stelt! Met ‘Short Rich Apocalypse’ laat Degeeter zijn eerste volledig zelf gecompileerde plaat op de wereld los. Hoewel de cd is aangekondigd als soloplaat, is het moeilijk echt helemaal van eigen werk te spreken, omdat ook nu weer schone mijnheren als M Sayyid, Rob Sonic, Pip Skid of Mike Ladd met de vocale scepter komen zwaaien.
Onderschrift ‘Short Rich Apocalypse’ spreekt boekdelen. Met een paddenstoelwolk van een kernexplosie op de cover, is ook dit album weer één brok scherpe, lyrische spraakmakerij. Deze plaat gaat natuurlijk niet over gangsterpraktijken, maar wel alledaagse maatschappelijke wantoestanden als drugverslaving, onderdrukking van etnische minderheden, politieke inmengingen en de onevenwichtige wereldeconomie.
Toch mag het muzikale kader van Degeeter zelf ook niet zomaar weggecijferd worden. Stemmen worden vervormd en instrumenten verdraaid om bij te dragen aan de totaalsfeer. Shuffles, scratches en samples zorgen voor een geluidsspectrum met ontzettend veel niveaus. Naar goede gewoonte zorgt de klankkunstenaar voor een roes van zweverige hiphopflows, gedetailleerde elektronische geluidsuitvindingen en futuristische beats. Speed Dial 7 snijdt negen tracks lang als een scherp mes doorheen de gemoedelijke sfeer die hij zelf in de productie van deze plaat legt.
Opener ‘Black Porch Blues’ illustreert alvast perfect waar het om gaat. Aanzwellende halo’s van weggetrokken stemmen en melodieuze sfeerelementen worden plots verstoord door een knoert van een hiphopbeat en de snedige raps van Buddy Peace. Een verdubbeling van de vocalen en een berg scratches, samples en gitaarklanken zorgen voor een veelgelaagde geluidsmuur die zich als een stevige klankdeken achter de zang schaart. Zo zorgt Degeeter voor een ogenschijnlijk leger rappers en muzikanten dat zich tegenover de luisteraar opstelt. Noem het gerust een aparte auditieve ervaring.
En zo gaat de vindingrijkheid maar door. Bruce Springsteen had allicht nooit gedacht dat zijn ‘State Trooper’ op zo’n neurotisch doordravende manier zou kunnen gebracht worden (met dank aan Elissa P, Marcus Graap en Pip Skid). Waar deze cover helemaal het straatgevoel blootlegt, geeft een slome track als ‘Poker Faces’ met veel onderhuidse, donkere tonen, kassageluidjes en kinderstemmen duidelijk blijk van een uitgekiend studioplan. Al even opmerkelijk is de tegen de schenen stampende ‘N.E.E.D.L.E.’, waarbij een heerlijke roes van feedbackgitaren en de zwoele stem van Elissa P de nogal pittige anti-drugsteksten verhullen, terwijl het nummer naar het einde toe stevig in overdrive (of overdosis) gaat.
Speed Dial 7 is een beetje een verwarrende naam. Het gaat hier immers om een soloalbum van Tom Degeeter die twee handen vol gasten inschakelt, niet om een soundtrack of verzamelalbum. Hoewel deze digitale plaat omwille van die verscheidene rappers en zangers juist heel divers overkomt, zijn toch vooral de productietechnische hoogstandjes van Degeeter zelf van belang. Dit is in elk geval een keurig stukje futuristische hiphop dat voor lange tijd mee kan gaan
