Metalcore is dood, zover is de muziekliefhebber al. Of er binnen de grenzen van het genre te vernieuwen valt, is dus een vrij nutteloze vraag, maar soms zijn er van die bands die wel door iets boven de rest uitsteken (Bury Your Dead, The Acacia Strain) en dat kan alleen maar toegejuicht worden. Het Belgische Sparkle of Hope is een typische metalcoreband, met als invloeden de al even typische voorbeelden Darkest Hour, As I Lay Dying en Still Remains. Dit bleek uit 'It's Calculated Murder!', de debuutplaat uitgebracht bij Funtime. Wat Sparkle of Hope speelde was uiteraard al tienduizend keer beter, origineler en zielvoller gebracht (Dark Tranquillity, At The Gates, Arch Enemy, Soilwork, In Flames, Nightrage), en dit niet door hún eigen invloeden, maar natuurlijk door de hierboven vermelde Göteborgse melodieuze death metalgroten. Wat de metalcorebandjes wel hebben gedaan, is de riffs van deze Zweedse collectieven stelen, afkoken en vervolgens vermengen met emo-invloeden en breakdowns. Of Sparkle of Hope dit weet, zal een mens worst wezen, want wat de band uitvoert op zijn nieuwe schijf, 'Light The Torches', is gelukkig net interessanter.
De groep heeft ervoor gekozen om een lichte koerswijziging door te voeren, namelijk door eens te gaan zien wat atmosferische genieën als Burst en technische metalcoregroepen als Dillinger Escape Plan zoal uitvoeren. Het is dus weer niet bijster origineel (het aantal postrock metal- en mathcorebands is namelijk geëxplodeerd), maar het is wel beter dan Sparkle of Hope's vorige stijl. Enerzijds kan dus gezegd worden dat de band zich klaarblijkelijk beter en verfrist voelt in hun nieuwe stijl, wat onder meer blijkt uit de openende titeltrack, op zich geen slechte melodieuze metalcoresong met mooie atmosferische stukken (onder andere de outro), ook al zit het nummer vol clichés zoals korte, hoge gitaarriedeltjes tussen de riffs die tegenwoordig moeten doorgaan als zijnde 'progressief'. Maar de kous is daar niet mee af: de resterende metalcore-invloeden werken enorm in het nadeel van Sparkle of Hope als ze overgaan in nutteloze breakdowns ('Last Night , Our Hearts Stopped Beating', 'Keep Me from Sleep') en afkooksels van afkooksels van afkooksels van een In Flames-riff ('Even Heroes Need to Be Saved'). Uitzondering is gelukkig 'This Ain't Hollywood, That's for Sure': de intro (waar Killswitch Engage op geschréven staat) werkt goed, het prerefrein doet zijn werk en het refrein is fris en energiek. De titels zijn echter zo cliché als het maar kan en de heldere vocalen in 'Last Night ...' en de titeltrack verpesten bijna de songs in se. Het geschreeuw had minder eendimensionaal gemogen, maar het kon erger geweest zijn (screamo en emozang bijvoorbeeld). In tegenstelling tot de vrij tot zeer irritante gitaarriedeltjes en -dissonanties zijn de leads wel schitterend: zie daarvoor de solo van het speelse, lekkere 'Send More Paramedics'. Dat de band dan nog eens gestopt blijkt te zijn, is enorm jammer voor Sparkle of Hope zelf natuurlijk, want de groep heeft zich klaarblijkelijk nooit helemaal kunnen ontplooien en zal grotendeels zinken in de zee van grijze emometalcoregroepjes.
Niet slecht, dit 'Light The Torches', maar ook niet bijster origineel en krachtig. Het zou wel interessant zijn te horen wat de gitaristen uitspoken na de dood van deze metalcoreband.
Meer over Sparkle of Hope
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
