'Way out West' is een ietwat ongewone jazzplaat. Ze valt vooral op door de experimentele klankkleur door het ontbreken van de piano. Op zijn eerste reis naar het Verre Westen dook Sonny Rollins met zijn warme, volle tenorsax de studio in met een van de beste ritmesecties die er in 1957 te vormen was: Ray Brown op contrabas en Shelly Manne op drums. Dit is dus een unieke kans om alle aspecten van deze drie muzikanten in volle glorie te bewonderen.
Vanaf het eerste nummer 'I'm an Old Cowhand' dwalen de drie al meteen rond in het louche saloonsfeertje van de toen zo populaire westerns. Rollins wilde dit nummer alleen op de plaat wanneer hij het gevoel zou krijgen dat hij op een dravend paard de woestijn doorkruiste. Manne sloeg in deze taak met glans door te beginnen met het betere rimshotwerk. De alternatieve versie van dit nummer is minder braaf dan de eigenlijke opname. Hier komt Rollins' gave om elke mogelijke variatie uit een thema te persen opvallend naar voren. Hij laat het echter niet zo ver komen dat de luisteraar de weg kwijt raakt in zijn complexe improvisaties. Integendeel, hij kluistert de toehoorder vast door na vrij melodisch spel plots weer enkele noten van het hoofdthema te spelen om dan weer nieuwe vloeiende, tegendraadse harmonieën te toveren. Wanneer Sonny Rollins in 'Come, Gone' zijn harmonische subtiliteiten en zijn groot repertoire aan bopformules laat passeren, zorgen de heren Brown en Manne voor de perfecte ondersteuning en opvulling. Die zit zodanig strak ineen dat Rollins er met momenten ook echt in gaat hangen. Ray Brown en Shelly Manne krijgen door deze unieke bezetting ook de kans om hun talenten volledig tentoon te stellen. In de ballade 'Solitude' krijgen ze beiden hun solotijd waar ze gretig gebruik van maken om ritmische hoogstandjes te tonen. Rollins geniet hier ook enorm van het uitermate sterke begeleidende karakter van Ray Brown die hier meer als begeleider dan als solist uitblinkt. De tenorsax van Rollins klinkt hier warmer en voller dan ooit tevoren en met zijn grote vrijheid in het kiezen en wisselen van boppatronen verkent hij in dit nummer de lage registers van zijn instrument.
Afsluiter 'Way Out West' waadt ook helemaal in de Westernsfeer. Het is Rollins' ode aan het Verre Westen waar hij zoals zoveel New Yorkers van toen, van droomde. De begeleiders verdienen in dit nummer zeker zoveel aandacht als Rollins zelf. Halverwege het nummer stopt Rollins met spelen en geeft de twee vrij spel. Ray Brown gaat onverstoord verder met zijn walking bass terwijl Manne zich subtiel laat gaan op de toms met tegenritmes en roffels. De drumsolo wordt enkele malen onderbroken door een Rollins die even tussenbeide komt en ritmische figuren van Manne even overneemt om dan weer te verdwijnen. Om van te likkebaarden!
Meer over Sonny Rollins
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
