Wat moet het een deugd zijn te mogen rondneuzen in kilometers lange banden en tapes met liveregistraties, onuitgegeven materiaal en onafgewerkte songs van je lievelingsband. Uit de waanzinnig uitgebreide archieven van de experimentele New Yorkse rockband Sonic Youth, viste Aaron Mullan deze concertregistratie op, zowat de allereerste kwalitatieve liveopname. Daarmee krijgt de uitgebreide discografie van het fabuleuze kwintet, dat inmiddels vervallen is in obscure experimenten van zijn individuele leden, eindelijk een volwaardige liveplaat. Tenminste, volwaardig? De sfeer op deze cd is vergelijkbaar met een bootleg, giechelende stemmen en “I want some beer”-geroep inbegrepen, de kwaliteit overstijgt deze gelukkig nog net.
Laat die groezeligheid echter perfect passen bij de muziek van het kwintet, dat in 1985 eindelijk zijn draai goed en wel heeft gevonden in de no wave-scene na de uitgave van het stevige, wat duistere ‘Bad Moon Rising’. De meeste songs op het concert zijn dan ook afkomstig van dit album. Een fel opklimmend ‘Death Valley ‘69’ zet de zaal op stelten nadat Kim Gordon zich met geile stem onheilspellend heeft gekronkeld door een psychedelisch openend ‘Hallowe’en’. De liefde voor uitgesproken rommelende gitaarpartijen manifesteert zich al snel. Na een lang vibrato snaarstuk barst de hel los met veel cimbalen, spichtige zang en jankende versterkers. Ditmaal is het Thurston Moore die vocaal smeekt en samen met zijn rondtollende band hoger en hoger klimt.
Het zou het handelsmerk worden voor de toekomst van Sonic Youth: de songs waarin afwisselend man of vrouw zingen, maar die telkens lijken te ontaarden in furieuze chaos. Ook nu steekt de experimenteerdrift van de Amerikanen al regelmatig de kop op. Er wordt op klankkasten geslagen, gitaren zijn ontstemd en de band baant zich melodieuze wegen doorheen een strijdperk van georkestreerde noise. Zo bezwerend als het samen gescandeerde ‘I Love Her All the Time’ klinkt, zo agressief pakt ‘Ghost Bitch’ uit, overstemd door luid gierende gitaren. Een van de absolute hoogtepunten is echter allicht het bijna tien minuten durende ‘Expressway to Yr Skull’, dat later op de eerste echte doorbraakplaat ‘EVOL’ zal belanden. Aanvankelijk nog even aarzelend, klimt het nummer traag op tot een volle psychedelica waarin de geest van Velvet Underground zich manifesteert. Vals klinkende, klagende noten, rafelende drums en immer nazinderende snaren zijn de voorbode van een opklimmende partij vol snel snaargetrek en hoog jankende instrumentale kreten. Zo klimt de band keer na keer naar een orgasme van gezamenlijke wanorde.
Dit is een onversneden noiserockplaat, een pracht van een tijdsdocument en een album dat veel te lang verborgen is gebleven. Het is onwaarschijnlijk dat deze opnames een kleine dertig jaar oud zijn! De vele fans van –vooral de oude- Sonic Youth worden hier natuurlijk ontzettend hard in de watten gelegd, maar deze concertregistratie nodigt zeker ook nieuwkomers uit het oude werk van de band eens aan een deftige luisterbeurt te onderwerpen. Meer puur en underground dan dit is haast onmogelijk.
