In 2001 verscheen een splitcd van Son, Ambulance met Saddle Creek-goudhaantje Bright Eyes. Nog datzelfde jaar zag hun eerste langspeler 'Euphemystic' het licht. Eind 2004 was het dan de beurt aan opvolger 'Key', een cd waarop de band van Joe Knapp vooral laat horen dat het kamerbrede poprockwerk met songs die lekker uitgespreid liggen hun ding is. Meer dan eens roept de band visioenen van Muse en Radiohead op, echter zonder de explosieve climaxen van deze eerste of het experiment van de tweede band. Nochtans probeert het kwintet uit Omaha wel. Onder andere door het opzoeken van contrasten komen ze soms dicht in de buurt, maar helemaal halen ze het nooit. Daaraan zijn de vocalen van Knapp niet vreemd. Diens stem mist uitstraling en kan zich nooit helemaal manifesteren, ook omdat zijn intonatie bij momenten verre van zuiver is. Gelukkig stoort dit in het ene nummer minder dan in het andere, maar het hypothekeert wel het hele geluid van de band.
De meest herkenbare nummers van 'Key' zijn die waarbij de piano van Daniel Knapp een centrale rol toebedeeld krijgt en er één of meerdere lagen gitaar bij gestapeld worden. Het resultaat is dan een totaalgeluid dat fraai open ligt. 'Paper Snowflakes' heeft zo met een licht echo-effect een rijke klank die bovendien mooi in stereo geplaatst wordt, terwijl het afsluitende 'Pleasure, Now' met ratelende piano en pompende bas echt opstijgt en naar het einde toe gaat zweven. Het indrukwekkendst is het meer dan zeven minuten durende 'Sex in C Minor'. De repetitieve, snel getokkelde gitaarlijn en dito pianopartij krijgen assistentie van bas en drum die elk een eigen ritme aandragen, waardoor de song diepte krijgt. Bovendien wordt er met licht contrasterende delen gewerkt en wordt het einde overladen met elektronica. Hoewel die elektronica aan het slot zelfs wat grover wordt, blijft de song net voor de wenselijke climax steken.
Op andere tracks vist Son, Mabulance uit een heel andere vijver. Joe Knapp laat in 'House Guest' een iets hoger stemgeluid horen dat aan het onschuldige van Spinvis herinnert. Op 'Taxi-Cab Driver' lijkt de groep dan weer inspiratie gehaald te hebben bij oudere rockers van de Stones-generatie: een hamerende piano, zware gitaarritmes en bluesy trekjes. Een van de meest atypische nummers is 'If I Should Fall Asleep'. De intro van viool en piano roept een mooie en onschuldige folksfeer op, maar die verdwijnt wanneer Joe Knapps stem inzet: hij mist hier de lichtheid en de flexibiliteit van een folkzanger. Niet dat het meteen tenenkrullend of niet aanhoorbaar wordt, maar de soms aantrekkelijke songs die hij en zijn collega's hier brengen, zouden mogelijk beter af zijn met een andere vocalist.
Meer over Son, Ambulance
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
