Natuurlijk kunnen er vraagtekens gezet worden bij een album waarop de New Yorker Jon Spencer en de Amsterdamse Solex ofte Liesbeth Esselink elkaar ontmoeten. Waar de eerste – mede dankzij zijn Blues Explosion – immens furore heeft gemaakt met zijn ‘vintage’ vetkuifrock’n’roll, is de dame zowat de samplequeen van de Lage Landen. Maar beiden blijken elkaar dus muzikaal ontdekt te hebben en overtuigden zangeres en gitariste Christina Martinez (Spencers vrouw en zangeres van Boss Hog) om mee op de trein te springen. Hoeft het dan een vertoog dat ‘Amsterdam Throwdown King Street Showdown’ wel een heel speciaal plaatje is?
Gooi de spoken word-blues van Jon Spencer en het ritmische ongeduld van Solex in een grote pot. Doe er wat soul en melodie bij, kruiden met blazers of keypartijen en aandikken met wat schelle jaren ’50 stemmen. Daarmee moet het maar gebeuren.
Een hutsepot van vijftien tracks met gemiddelde levensduur van nog geen drie minuten is het resultaat. Ergens swingt het wel allemaal en klinkt deze cd zowel retro als hip. Maar de zeer korte songs waar het vaak zoeken is naar de juiste structuur hebben veel weg van rommelige en luidruchtige geluidsexperimenten met een al te hoog, ‘arty’ filmniveau. Ergens probeert Mike Ladd zich nog rappend een weg te banen door dit alles, maar echt baten doet dat niet.
Spannend klinkt het natuurlijk wel, aangezien elke tien seconden zich een nieuwe verrassende wending kan voordoen. Een vleugje samplefunk, stevige blues, een stukje jazz, gitaargeweld, sensualiteit … noem maar op. Organisch is hier een understatement.
Het is uiteindelijk Solex die het geheel in elkaar gedraaid heeft en dat verklaart in elk geval de heksenketel van goede ideeën die hier op al te korte tijd elkaar moeten vinden. Een goede of aparte track uitfilteren lijkt wel een mission impossible, enkele goede momenten uit één enkele song halen kan daarentegen wel.
Het is geen schande ‘Amsterdam Throwdown King Street Showdown’ een buitenbeentje te noemen. Uit het karakter van een ADHD-patiënt en een overdreven mengelmoes aan ideeën moet een plaat tevoorschijn komen die sporen van blues en funksoul bevat en daarmee ook een heerlijk experimenteel livepubliek kan aanspreken. Spijtig genoeg heeft de lange totstandkoming van deze plaat, waaraan elke deelnemer van zijn eigen thuisplek heeft zitten knutselen, ook gezorgd voor een nog grotere warboel waardoor het soms echt wel vermoeiend wordt deze veertien tracks volledig uit te zitten.
Meer over Solex vs. Cristina Martinez + Jon Spencer
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
