Als Solex blijft Elisabeth Esselink de Pippi Langkous van de Nederlandse popmuziek. Zonder bruuskeren of shockeren doet ze haar eigen zin, even ongevaarlijk als amusant. Nog steeds knipt en plakt ze samples tot songs, bijgestaan door Robert Langendijk op drum, Geert de Groot op gitaar en af en toe de donkere stem van Stuart Brown. Hoewel dit dus zondermeer knutselmuziek te noemen is, betekent dat niet dat alles geknutseld klinkt. De stukjes van de puzzel passen duidelijker dan ooit in elkaar en het nooit echt vol gesamplede geluid blijft heel overzichtelijk en transparant. Met drum, gitaar en bas heeft Esselink vaak voldoende. Zeker in vergelijking met de cd 'Pick Up' uit 1999 is 'The Laughing Stock of Indie Rock' minder flashy qua gebruikte geluiden. Het is alsof ze probeert om nu klassiekere songs samen te stellen. Nochtans laat opener 'Yadda Yadda Yadda No. 1' alle deuren nog open. De combinatie van paukenslagen, hoekige blazers, elektronisch geplopper en de lage, soulachtige stem van Brown vormen niet meteen een homogeen plaatje. Later "normaliseert" het geluid zich, al worden snippertjes piano en klarinet, spacy computergepiep, fluiten en elektronische blubgeluiden niet helemaal gebannen.
De tendens richting een traditioneler geluid is overigens ook in de songs zelf te horen. De scherpere ritmische hoeken zijn afgeveild en de woordaccenten in de zangpartij mogen op deze nieuwe cd warempel op de juiste plaats gelegd worden. Hierdoor komt er bovendien een duidelijkere balans tussen het "liedje" en de "aankleding" ervan. Balans, normaliseren en afveilen betekenen voor Esselink gelukkig niet het opgeven van haar eigen geluid. Het heel transparant plakken van de geluiden mag dan een licht, poppy sound opleveren, de humor is er niet uit verdwenen. De manier waarop haar stem door een filtertje getrokken wordt, laat nog steeds dat kinderlijk, dreinende zangeresje horen, waar niet aan te weerstaan is. Ook de country- en bluesreferenties zijn niet verdwenen: glijdende gitaren en rootsachtig openliggende akkoorden zijn meer aan- dan afwezig. Bovendien stelt Esselink zich niet tevreden met zomaar een poppy geluid. De drumpartijen zijn vaak als riffs gedacht en niet meteen als vaste grooves.
'The Lauging Stock of Indie Rock' behoort tot het meest "normale" werk dat Solex ooit afgeleverd heeft. Enerzijds betekent dit inderdaad het verlies van de melodische en ritmische bochten en de felle kleuren van vroeger, maar anderzijds laat de cd ook een artieste horen die evenwichtiger klinkt dan ooit tevoren.
Meer over Solex
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
