Het Noorse gitaar en synthesizerduo Cornelius Jakhelln en Lazare Nedland vormen al sinds geruime tijd het meest geschifte black metalduo dat er bestaat, namelijk Solefald. Toegegeven, hun vroege plaat 'The Linear Scaffold' kon nog heel makkelijk onder black metal geplaatst worden, maar met hun latere werkjes werd dat beduidend lastiger. 'Neonism' en 'Pills Against the Ageless Ills' waren bijzonder experimenteel en hadden soms bitter weinig met metal te maken. Hun laatste plaat 'In Harmonia Universali' was zelfs progressieve rock. Niet voor een gat te vangen dus, deze twee. Het is daarom opmerkelijk te noemen dat 'Red For Fire' een terugkeer vormt naar metal en dan meer bepaald viking metal.
Solefald zou Solefald niet zijn als ze niet ook hier een pak vreemde wendingen en instrumenten zouden bovenhalen. Dat er geregeld een viool opduikt hoeft de meesten nog niet te verwonderen, maar het gebruik van een saxofoon in een aantal nummers is wel heel speciaal, althans voor een metalband. Een saxofoon klinkt echter vaak vrij sinister en precies dat effect wordt hier ten volle benut. 'Sun I Call' baadt dan ook in een duister sfeertje dat versterkt wordt door de declamerende zang van Aggir Frost Peterson. Hij praat meer dan hij zingt. Wanneer hij dan eens zingt is het vrij helder en heldhaftig. Links en rechts (vooral tijdens de heftigere passages) schreeuwt hij de longen uit zijn lijf. Ondanks de soms wat bizarre instrumentaties is dit een behoorlijk heftig album geworden, iets wat men waarschijnlijk nooit had verwacht van Solefald. Tijdens de beste momenten klinkt 'Red For Fire' heel majestueus en worden de besneeuwde en grijze vlakten van Ijsland zo voor het geestesoog gebracht. Tijdens de mindere, en dan vooral tijdens 'White Frost Queen' of 'There Is Need' klinkt het slapjes. Het eerste lijdt vooral onder een iets te geforceerde zang en het tweede onder het gebrek aan tekst. De titel wordt gewoon heel de tijd herhaald en dat kan op de zenuwen werken. Gelukkig zetten de afsluiters 'Crater of the Valkyries' en 'Sea I Called' dit euvel recht.
Solefald blijft verbazen en gelukkig gebeurt dit nog steeds in positieve zin. Het lijkt wel alsof Cornelius en Lazare telkens een ander genre uitproberen om dat tot een goed einde te brengen. Ook al kent 'Red For Fire' een paar schoonheidsfoutjes, het gros van dit materiaal is meeslepend en vraagt naar meer. Het wordt dus afwachten wat het tweede deel van deze saga zal brengen.
Meer over Solefald
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
