Enkele meppen op een instrument (contrabas?) tellen af, waarna de piano onhoudbaar binnenrolt en zo 'Movimiento Continuo' en gelijk ook de hele cd in gang trapt. Wanneer het accordeon kort daarop het thema voorstelt, gebeurt dit op een drive waar geen handrem op pakt: viool, piano, gitaar en contrabas passen in elkaar als stukjes van een ritmische puzzel. En zo gaat 'Del Diablo' eigenlijk de hele tijd door. Qua ritmische precisie wel te verstaan, want de ambities van dit Belgisch kwintet reiken ondertussen wel een pak verder dan alleen een klassieke tangosfeer oproepen. Verterende passie, al dan niet breed uitgesmeerde weemoed en vurig verlangen worden op deze cd gepaard aan muzikaal meesterschap en technische beheersing.
Dramatiek primeert daarbij vooral in de composities van tangolegende Piazzolla. Geprikkeld razen ze bij aanvang de speakers uit, terwijl intieme middendelen de emotionele schakering opentrekken. Dat het daarbij niet bij tango blijft, kleurt de muziek van Soledad. Vooral de langere nummers wisselen met de regelmaat van de klok van vel. 'Mumuki' transformeert na een nostalgisch begin achtereenvolgens naar een jazzballad, romantische pianomuziek (met jammer genoeg wat slordig pedaalgebruik van pianist Alexander Gurning), Frans chanson en doet en passant ook nog desolate vlaktes van ijle vioolklanken en een repetitieve contrabas aan. Veel brutaler is de titeltrack: dissonant hamerende akkoorden en glissandi slaan goed gemikt om zich heen. De lichtvoetige ritmiek die daarop volgt ontwikkelt later tot een wals die via een virtuoze pianocadens uitmondt in een stel dreunende slotakkoorden: als een Beethovensymfonie die maar niet weet wanneer te eindigen.
De andere composities mogen emotioneel minder veterend zijn, qua orkestratie en compositie moeten ze niet onderdoen voor het werk van Piazzolla. Vooral de stukken van Alberto Iglesias en Frédéric Devreese geven Soledad de kans om een zo mogelijk nog verfijndere kant van zichzelf te laten zien dan daarvoor al het geval was. Gedetailleerd georkestreerd en minutieus uitgecomponeerd hebben deze stukken geen allures van kamermuziek, ze zijn het gewoon. Van Iglesias is vooral het nog geen twee minuten lange kleinood 'Casa con Ventanas y Libros' een knap miniatuurtje waarbij alles als in een borduurwerkje op z'n plaats valt. Compositorisch is Devreeses 'Passage à 5' (hier in creatie) echter het sterkst. In een variatiereeks op één thema geeft hij Soledad een ideale uitlaatklep voor hun technische perfectie. Alles begint buitengewoon sprankelend en prikkelend door de exact gecomponeerde en messcherp gespeelde ritmiek. Een mistig middendeel loopt daarna over naar een doordartelend slot met plotse accenten en verrassende stopplaatsen.
Passioneel en hyperexact dienen voor Soledad geen tegengestelden te zijn. Wie met het (waan)idee rondloopt dat passie alleen kan bestaan in het afzweren van precisie en discipline is van harte uitgenodigd 'Del Diablo' te incasseren.
Meer over Soledad
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
