De Nederlandse band Solbakken werd in 1996 opgericht door gitarist-zanger Empee Holwerda en bassist-zanger Klaas Schippers, twee vroegere leden van de band Lul. Door de jaren heen is hun stijl geëvolueerd van wilde, noise - rock naar luisterrock met verstandig geconstrueerde muziek en intelligente teksten. Over de naam van hun band hebben ze zelf de meest idiote theorieën verspreid. Het zou onder andere de naam van de Scandinavische god van de gerecycleerde geluidsdrager zijn. Wat vaststaat, is dat er wel een skiër, een voetballer, een stadion en een vakantiepark zijn die dezelfde naam dragen. Met Klonapet is Solbakken aan zijn vierde cd toe, die in Nederland zeer goed onthaald is.
De tien nummers zijn meestal eenvoudig maar goed opgebouwd. Jammer is dat de bereikte climax vaak te lang aangehouden wordt, soms blijft men daar zelfs hangen. Er wordt vaak gebruik gemaakt van repetitieve motieven. De gitaar heeft een belangrijke rol op deze cd en laat nu en dan wat van het ruigere verleden van de groepsleden doorklinken, maar zorgt meestal voor een desolate sfeer. Toch overheerst ze de sound niet te veel, doordat ze subtiel te werk gaat en er ook gastmuzikanten op trompet, viool, hammond en synthesizer zijn die voor wat muzikale kruiderij zorgen. De zang balanceert hier en daar op de gevaarlijke grens tussen hypnotisch en zeurderig, en had toch wel blijk mogen geven van een wat groter bereik, hetzij qua toonhoogte, hetzij qua kleur. De teksten zijn meestal nogal abstract en onbestemd. Een uizondering daarop vormt 'Entertain The Elderly', waarin met regels als"Cause now you're really old / All these assholes come to entertain you / You have no choice / Sit and clap and do the wave" het wedervaren van een bejaarde in een tehuis wordt verhaald. Er staat één instrumentaal nummer op 'Mickey,' en dat is zeer de moeite waard.
De songs baden bijna allemaal in eenzelfde verlaten, onbestemde, droeve, doch mooie sfeer. De combinatie van de teksten, de manier van zingen, de repetitieve motieven, het desolate gitaargeluid en de ruime instrumentale tussenspelen doen soms wat denken aan The Doors, wat een compliment mag heten. Soms verliezen de songs echter alle spanning, waardoor ze hier en daar een beetje vervelend worden. Al bij al een genietbare plaat.
Meer over Solbakken
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
