De Zweed Solar Fields is al jaar en dag erg populair in de Ultimae stal. Dat garandeert hoogtechnologische gemoedsambient en futuristische geluidstrips. Gezien de populariteit en zeldzaamheid van zijn vorige elf platen, is de vraag naar nieuwe creaties groot. Met ‘Origin #2’ vervolgt de producer het eerdere ‘#1’, waarmee hij gehoor geeft aan die vraag: voor de tweede keer haalt Solar Fields ouder, niet verschenen materiaal uit de schuif om die mits wat kleine ingrepen toch als volwaardige muziekstukken aan de fans te kunnen presenteren.
Dat betekent natuurlijk dat er een groot tijdsinterval over deze plaat hangt. Magnus Birgersson ofte Solar Fields speelt het echter netjes en zet het jaartal – variërend van 2003 tot 2009 – achter elke van de tien creaties (op de afsluiter na, waarvan de geboortedatum onbekend is). Leuk, want zo valt des te meer op hoe onwaarschijnlijk tijdloos zijn muziek is.
Er zit natuurlijk wel wat evolutie in het niet chronologisch geordend geheel. De opvulling in de acht jaar oude opener ‘Landform’ gebeurt met een organische beweging van analoge synthesizers, een knipoog richting klavierartiesten à la Jean-Michel Jarre. Ook het stompende, spacy ‘Active Sky’ uit 2003 met zijn diepe baspulsen, hoge windgeluiden en tranceritmen teert op eerder oudere synths, hoewel dit nummer wordt opgefrist met voorzichtig sitarspel. Recenter werk pakt het subtieler aan, met behulp van meer geavanceerde elektronica en gesamplede instrumentale toevoegsels. Het hardnekkig rollende ‘Echo’ gebruikt nog wel analoge tunes, maar betrekt daar diepere borrels, verheven klanken, belletjes en schichtige effecten bij. Een krakend, eerder kil ‘Unknown Presence’ wordt, met zijn achtergrond van marcherende drums, dan weer gedomineerd door een zoemende grondtoon en ijle, koele drones: een wat minimalistische ambientparel waarin synthesizerklanken zelfs volledig afwezig tekenen.
Het gevoel en de uitstraling blijft echter telkens gelijkaardig. Mooi ontluikende harmonieën en weinig dwangmatige, zachte ritmen zorgen voor een grote behaaglijkheid, zelfs wat heldhaftigheid. Vooral in recentere tracks wordt laag over laag gedrapeerd om de gelukzalige uitstraling te optimaliseren. Bij de tracks op het tweede deel van de plaat werd een elektrische gitaar ingeschakeld om extra warmte te voorzien. Enkel ‘Lifebook’, eveneens uit 2003, lijkt wat subtiel en voorzichtig door een strakke, trage triphopbeat voorop te stellen en die voorzichtig in te kleuren met vederlichte fonkelgeluidjes. Dat terwijl ‘The Missing’ zelfs bas en zang (weliswaar goed verscholen) inschakelt en fel openbarst met stuwende arpeggio’s, waarmee Solar Fields even in een postrockrijk belandt.
‘Origin #2’ vangt aan vanaf de periode dat Birgersson een bijna-dood ervaring onderging. De erg diverse plaat presenteert fantasierijke, vrolijke IDM-ambientmuziek die zowel technisch als gevoelsmatig ontzettend verfijnd is. Dit album is daarom niet enkel kost voor de fans, maar een heerlijke droomtrip die voor iedereen bestemd is.
