Alles kan en alles mag in het land van zware gitaren. Dat moet zowat de boodschap zijn van Snailking. Zelfs een erg typerend genre als doom of sludge blijkt voor dit Zweedse trio een uitlaatklep voor creativiteit en kruisbestuiving. Op hun tweede langspeler –uitgebracht op het Belgische Consouling Sounds- creëert de band een eigen kruispunt tussen postrock, stoner en zelfs klassieke deathmetal. Opvallend binnen dat geheel: op ‘Storm’ gaat de band voor een stevige zwaartekracht, maar ontbreekt een voor de hand liggende, opgefokte speedcoretoets.
Vanzelfsprekend gaat het hier vooral om loodzwaar snarenwerk. Een donkere ruis van in het rood opengedraaide Marshallversterkers en logge riffs vormen ontegensprekelijk de basis voor slechts vijf songs die grotendeels instrumentale partijen kennen. Een laag gestemde, grauwende basgitaar is daarvoor onontbeerlijk, net als een bovenop liggende, schurende gitaar. Maar dit trio behoudt toch ook zoiets als melodieuze sterkte, zelfs getransformeerd in een muzikale trots die doorheen zijn krachtmetingen doorschijnt. Traag op gang getrokken nummers die op meer dan tien minuten aftikken met de nodige climaxen van een stevige wall of sound zijn in dit kader zeker niet nieuw (‘Premonitions’), maar de combinatie tussen weerspannige en haast geruststellende noten die Snailking in zijn uitgesponnen instrumentale partijen steekt, zijn toch een specialiteit op zich.
Daar houdt het niet op, want doorheen deze krachtmeting van decibels wringt zanger Pontus Ottosson zich met in de verte zwevende, charismatische uithalen die bij momenten volledig transformeren in woeste, diep grollende deathmetal grunts. Die combinatie blijft prikkelen. Riffs die lang blijven hangen en de voorbode zijn voor een psychedelisch tafereel van zinderend gitaarspel en vol pompende galm, duiken stevig de diepte in om met beukend geweld terug op te duiken. ‘Storm’ heeft zelfs zijn eigen, meer dan een kwartier durend ‘Requiem’, waarin die intensiteit ten top wordt gedreven, zonder een seconde de spanning te lossen.
‘Storm’ stormt, maar blijft niet aan een stuk door razen. Hoewel deze plaat zich als geheel laat beleven, schiet af en toe een vlaagje zon door het zwarte wolkendek, waardoor contouren zich scherp kunnen aftekenen. Hardnekkigheid zet zich echter wel om in een bijna tranceverwekkende verslaving, eentje die zijn aanhoorders mee de diepte in zuigt. De kracht van een luid volume is hier gewoonweg een noodzaak.
