Voor wie de naam Snailking bekend in de oren klinkt: deze band vernoemde zichzelf naar een nummer van Ufomammut. Terecht, trouwens, want Snailking ligt in het verlengde van die band en klinkt effectief als een slak die zich voortsleept naar een nieuwe bestemming. Dat is hoegenaamd niet negatief bedoeld, want de sferische sludge/doom/stoner smaakt naar meer. 'Samsara' telt immers hoop en al drie tracks... die samen bijna veertig minuten meeslepende muziek vormen.
Log en loodzwaar, maar met heldere momenten: dat vat 'Samsara' goed samen. De gitaren zijn hevig gedrenkt in een cocktail van warme distortion en flink wat echo-effecten. Daardoor krijgt het geheel een zweverige toets die dit trio mooi kan uitspelen. De opbouw van de songs is erg relaxt, maar een oplettende luisteraar voelt telkenmale het geheel naar een crescendo toewerken om vervolgens zachtjes weg te zinken in een zee van duisternis. Ook de drumklank is erg natuurlijk en een tikkeltje hol, maar dat sluit naadloos bij de rest aan. De ijle zang vervolledigt het plaatje, al is er ook ruimte voor wat rauwe uithalen.
'Shelter' is op zoek gaan naar een schuilplaats tegen een woeste regenstorm. Onder een deken van kabbelende akkoorden zoekt iedereen toevlucht in een grot, om ten slotte te ontdekken dat er diep achterin een grote beer verscholen zit, die tijdens de break woest brullend iedereen weer buiten jaagt. 'In the Wake' is veeleer meeslepend, een deinen op de golven van een passerend schip dat net het vakantiezeilbootje overvoer, en 'Samsara' is sludge/doom op een behoorlijk trippy niveau.
Met een minimum aan afwisseling en riffs weet Snailking toch te bekoren. Dat is bijzonder sterk, want met een spaarzame opbouw en instrumentatie staat het gevaar van de verveling op de loer. Daar is gelukkig niets van aan op 'Samsara', maar het is wel aangeraden om voor deze drie lappen muziek de nodige tijd te nemen. Wie zich hierin laat onderdompelen, zal niet van een kale reis thuiskomen.
