Toen Billy Corgan halverwege 2006 bekendmaakte dat hij zijn Smashing Pumpkins nieuw leven zou inblazen, zorgde dat voor heel wat beroering. Was het opperhoofd er eindelijk in geslaagd om de brokken met zijn vroegere collega's James Iha (gitaar) en D'Arcy Wretzky (bas) te lijmen? Neen, zo bleek: enkel Jimmy Chamberlin (drums) wilde hem vervoegen. Zou nieuw plaatwerk van de Pumpkins dan nog wel enige muzikale relevantie bieden? Het majestueuze triumviraat 'Gish', 'Siamese Dream' en 'Mellon Collie and the Infinite Sadness' dateerde immers al van de eerste helft van de jaren negentig en Corgans recentste escapades (zie: Zwan en 's mans solowerk) konden niet bepaald op veel bijval rekenen. Met het nieuwe 'Zeitgeist' bleken Smashing Pumpkins dan wel niet meer de iconische rockers van weleer, de tournee die volgde was in een mum van tijd uitverkocht.
De documentaire 'If All Goes Wrong' werd eerder dit jaar al vertoond op het Internationaal Filmfestival van Gent. Het decor bestaat uit The Orange Peel (Asheville) en The Fillmore (San Francisco), twee kleine Amerikaanse concertzalen waar de groep een tijdlang mocht kamperen. De rode draad van het verhaal zit verweven in een collectie intimistische songs die Corgan ter plekke schreef en vaak de avond zelf nog aan het publiek presenteerde. Hij worstelt duidelijk met de enorme erfenis die zijn band met zich meezeult. "We were once the Smashing Pumpkins, I don't know what we are now", klinkt het. Of zoals Pete Townshend (The Who) zegt: veel mensen zien hen eerder als een nostalgische herinnering dan als een groep in artistieke evolutie. Het is een pijnlijke waarheid, maar het levert alvast een intrigerend verhaal op.
Een tweede dvd bevat een integrale concertregistratie vanuit diezelfde Fillmore. Wie echter een jukebox van greatest hits te horen wil krijgen, is er aan voor de moeite: de setlist bestaat uitsluitend uit nieuw en obscuur materiaal. Het akoestische 'The Rose March' komt niet in de buurt van het klassieke 'Disarm', maar het Dylaneske 'Peace & Love' houdt zich toch zeer goed staande. Hoewel het flitsende camerawerk niet kan verhullen dat de nieuwe groepsleden nogal statisch staan te spelen, illustreert het verschroeiende 'Superchrist' dat een oude vos zijn streken niet zomaar verleert. En wat dan gedacht van 'Gossamer', een grotendeels geïmproviseerd edoch geniaal rockopus van ruim een half uur? Het bewijst een te meer dat men Billy Corgan en de zijnen nooit zomaar mag afschrijven.
'If All Goes Wrong' is niet zo confronterend als 'Some Kind of Monster' van Metallica, laat staan zo amusant als 'Part of the Weekend Never Dies' van Soulwax, maar schetst toch een waarachtig beeld van een frontman die zichzelf en zijn groep muzikaal in leven probeert te houden. Geef ze nog wat tijd en de nieuwe Smashing Pumpkins zullen er staan. In afwachting daarvan hebben de fans er weer een kleinood bij om te koesteren.
Meer over Smashing Pumpkins
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
