Tussen al de opportunistische reissues en verzamelaars die eind 2004 werden uitgebracht zat hier en daar ook een prachtplaat. Deze 'Catch the Breeze' is een dubbelverzamelaar van Slowdive, een band die begin jaren '90 in het zog van My Bloody Valentine het mooie weer maakte binnen de shoegaze – de naam van het genre verwijst naar hun verlegen podiumattitude. De toen nog amper twintigjarige muzikanten brachten drie platen uit alvorens het in 1995 voor bekeken te houden wegens "artistieke meningsverschillen". Voor hun fans zal een plaat als 'Souvlaki' altijd een legendarische klassieker blijven – zo bracht het Morr-label bijvoorbeeld een tributealbum voor Slowdive uit – maar voor de gewone muziekluisteraar is het jammer genoeg enkel een goed bewaard geheim. Hopelijk brengt deze verzamelaar daar enige verandering in.
Openingstrack 'Slowdive' laat een groep horen die zijn wortels nog duidelijk in de jaren '80 heeft. De overstuurde gitaren worden door een muur van reverb gejaagd en klinken haast als een synthesizer. De stemmen van Rachel Goswell en Neil Halstead zijn al even ijl, zeker in combinatie met de nagenoeg onverstaanbare teksten. De dromerige productie, waarin gitaren en stemmen voortdurend aanzwellen en weer wegebben, is duidelijk een tijdje oud, maar klinkt toch nog niet hopeloos gedateerd. Het zou de gedroomde soundtrack zijn geweest van een jaren '80 sciencefictionfilm als 'Blade Runner'. Op 'Catch The Breeze', het nummer waarnaar de plaat genoemd is, wordt deze tijdloosheid extra in de verf gezet met repetitief drumwerk en zwevende synths. Het melancholische zit ook duidelijk in Halsteads teksten verwerkt. "Feels like all the days are gone / Just catch the breeze / You know it had to fall / Rain, washes, ways down / And I, I want the world to pass / And I, I want the world to shine". Toch is 'Catch The Breeze' niet alleen een plaat voor nostalgische zielen. Een nummer als 'When the Sun Hits' is niet zonder reden een Duyster-klassieker. Het tremologitaarspel, de hevige uitbarstingen en de prachtig gelaagde melodieën doen denken aan de postrock van pakweg Mogwai. Het toont een talentvolle band die duidelijk te vroeg gestopt is.
Het valt wel op dat een dubbel verzamelalbum van een groep die maar drie cd's heeft uitgebracht bijna al hun nummers omvat. Zo staan de eerste tien tracks van hun tweede album 'Souvlaki' integraal op deze plaat. Maar laat dat zeker geen minpunt zijn. Het mooie aan 'Catch The Breeze' is dat het een bijna volledig overzicht van Slowdives oeuvre geeft. Zo klinkt het tweede schijfje, dat vooral uit hun latere werk bestaat, rustiger en helderder geproduced. In het sobere 'Blue Skied An' Clear' zitten geen overstuurde gitaren meer, maar vage achtergrondstemmen, beatachtig drumwerk en een met effecten overladen gitaar. Een andere aanpak, maar het karakter van hun zweverige pop, waarin het makkelijk wegdromen is, blijft hetzelfde.
'Catch the Breeze' laat zien dat Slowdive dezelfde status verdient als hun geestesgenoten van My Bloody Valentine of Ride. Al hun beste nummers verenigd op één dubbelalbum: voor één keer is het geen flauw verkoopsargument uit één of ander teleshopprogramma.
Meer over Slowdive
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
