Wie dacht dat meiden-met-ballenrock tot het verleden behoort, komt bij het Amerikaanse Sleater Kinney mooi bedrogen uit. Dit rauwe post-grungetrio is als laatste aanhanger van de Riot Grrl beweging (links feministische meidenpunk) nog steeds haar wilde haren niet verloren. In hun sterk ritmische rock'n'roll weet zangeres Corin Tucker anno 2005 zich nog stevig de longen uit het lijf te tieren, terwijl overstuurde gitaren en een ruwe productie hun steentje bijdragen op dit korte, maar essentiële plaatje. Onder het motto 'alles komt terug' zou 'The Woods' wel eens de langverwachte doorbraak kunnen betekenen voor de dames.
Met 'The Fox' valt Sleater Kinney met de deur in huis. Die laaggestemde tweede gitaar die de bas vervangt en dat lekker groezelige geluid, in combinatie met een drumwerk dat klettert als een stevige zomerse plensbui mist zijn overdonderende effect niet. Met deze groep valt niet te spotten. In een nette drie kwartier weet Sleater Kinney tien nummers in te blikken in een heerlijk afwisselend, ruw klankspel. Enkel al het voortreffelijke 'What's Mine Is Yours' wipt lekker van de hak op de tak. Wat begint als een hitsig garagerocknummer, wordt abrupt afgebroken door een chaotisch, zwaar overstuurd gitaargesoleer dat in het ijle wegkwijnt, waarna weer even plots de oorspronkelijke, gappende ritmiek wordt opgepikt. Ook het elf minuten durende 'Let's Call it Rock' smeert even heerlijk een op- en neerwippende structuur uit en toont afwisselend de ware punkspirit van deze groep en de psychedelische Led Zeppelin-partijen waar ze graag mee flirt. Tussen deze gitaargekte presenteert het drietal kort en krachtig gebalde gillers als 'Jumpers' of het openbloeiende 'Entertain' waarbij gescheurde jeansbroeken niet weg te denken zijn. Om de luisteraar even op (nog) een ander been te zetten, ginnegapt Sleater Kinney even weg met een leuk wiegend, akoestisch 'Modern Girl' dat met een harmonicaatje op een dronken carnavalsfeest niet zou misstaan. Voor de rest vieren bittere ernst en energie echter hoogtij op deze cd. 'The Woods' is naar eigen zeggen een aanklacht tegen het huidige politieke bestel in Amerika en gaat over tijden van duisternis en onzekerheid. Wat in elk geval zeker is, is dat de kracht die deze groep uitstraalt een verademing is voor de liefhebber van het hardere gitaarwerk. Of dat nu te wijden is aan een langdurige tournee in het voorprogramma van Pearl Jam of de kundige producershanden van Dave Fridmann (Flaming Lips, Mercury Rev) is onduidelijk. In elk geval vertoont de band na tien jaar en zeven platen nog maar bitter weinig rimpeltjes.
Drinken, roken en vloeken is helemaal geen mannengelegenheid, zo bewijst een band als Sleater Kinney. 'The Woods' is een dijk van een rockplaat en durft geen seconde te vervelen. Deze muziek is nog eens heerlijk on-zuiver op de graat!
Meer over Sleater Kinney
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
