Zowel het Engelse Resist-label als de heren van Slam zijn met deze 'Nightdrive'-cd niet aan hun proefstuk toe. Resist kon alleen al in 2005 uitpakken met compilaties van niemand minder dan Dave Clarke ('World Service 2'), Luke Slater ('Fear And Loathing') en Erol Arkan en Damian Lazarus ('Bugged Out'), daar waar het duo Stuart McMillan en Orde Meikle de voorbije jaren menig technokenner wist te bekoren met mixplaten als 'Part Lessons, Future Theories', 'Slam The Mix' en hun onnavolgbare werk voor de gerespecteerde Fabric-serie. De verwachtingen waren dus redelijk hoog gespannen toen bekend werd dat Slam een potige dubbel-cd ineen ging draaien voor Resist.
Dat het dj-duo Slam - tevens eigenaar van het Schotse Soma-label en organisatoren van verscheidene succesvolle (inter)nationale clubavonden - graag de vinger aan de pols houdt van de clubscene wordt opnieuw duidelijk als men het eerste schijfje in de cd-speler plaatst. Na de sfeervolle opener 'Darkness' van Detroit-meester Carl Craig volgen al snel puike voorbeelden van het warme, diepe 'minimal'-geluid dat tegenwoordig zo in trek is bij techno- en housefanaten. Vooral Luciano's 'Octogonal' en Nathan Fake's 'Dinamo' zijn daarbij niet te versmaden, al mogen de soms kurkdroge maar steeds swingende bijdragen van Alex Smoke, Luci, Dominik Eulberg, Marc Houle en de remix van Slam's eigen 'This World' er ook best wezen. Bijna halverwege de eerste mix duiken de heren opnieuw even de diepte in met Marc Houle's vocale remix van Slam's bezwerende 'Kill The Pain', waarna een extra laagje accapellavocalen van diezelfde track mooi de brug legt naar het hypnotisch pulserende 'Survivor' van Guido Schneider en Andre Galuzzi. De 4/4-groove wordt vervolgens net iets dwingender met de pompende bassen, vervaarlijk sissende hihats en ijskoude stemsamples van Dub Kult, Perc en Marc O'Tool. De onwaarschijnlijk opzwepende militaire mars-beat van deze laatste clubhit gaat vervolgens naadloos over in de al even indrukwekkende Trentemoller-remix van Matthias Schaffhaüser's 'Coïncidance'. Twee iets minder opvallende dingen van John Spring en Lee Van Dowski & Tsack later mag James Holden met zijn versie van het veelzeggende 'Nazi Trance Fuck Off' van Black Strobe netjes de hekken sluiten.
Daar waar de eerste cd zich duidelijk concentreert op éénzelfde minimaal technogeluid, kenmerkt de tweede set zich door een veel bredere platenkeuze en minder continuïteit in de opeenvolging van de verschillende tracks. Zo opent de mix eerder rustig met de 'intelligente', Detroit-geïnspireerde klanken van Mathew Jonson, om enkele minuten later plots met de deur in huis te vallen met 'Electronic' van Model 500 en 'Audio Mechanic' van ADDJ, twee hoekige technotracks die zo weggelopen lijken uit een compilatie van begin van de jaren '90. Slam zou zichzelf echter niet zijn moest er niet al snel ook een strak pompende 4/4-beat aan te pas komen. Na het sobere 'Outside' van John Dahlback en Staffan Linzzatti, dreunt vervolgens ook de Vectro Lovers-remix van Slam's eigen 'Human' door de luidsprekers. Na twee archetypische (lees: aan het eenvoudige synthesizergeluid van de jaren tachtig refererende) elektrotracks kiest Slam dan jammer genoeg voor een bijna gênant 'handen in de lucht'-moment met Roman Flugel's 'Geht's Noch'. Nog enkele triviale staaltjes van dezelfde elektro-techno later tracht Slam het niveau van de mix alsnog opnieuw omhoog te trekken met twee strakke, minimaal in het donker rondpompende bijdragen van Vector Lovers en Matt Tolfrey & Craig Sylvester, maar eigenlijk is het kalf dan al verdronken. Ook een fijne funky minimale stamper van Funk D'Void & Phil Kieran ('Black Worm') kan daar op dat moment niet veel meer aan veranderen ...
Jammer van die tweede cd, want het eerste schijfje van deze 'Nightdrive' is een heel geslaagde mix geworden die zich inderdaad zeer goed zou lenen als muzikaal gezelschap bij een lange nachtelijke autorit. Cd twee mist die desolate sfeer echter totaal en ruikt zozeer naar mega-events en 'hap-slik-weg' techno dat men al snel geneigd is het gehele project af te doen als harteloze commercie. Slam bewijst met deze dubbel-cd dan ook vooral dat het nog steeds weet wat 'hot' is en wat niet, want met deze redelijk identiteitsloze plaat zal het er niet echt in slagen de hooggespannen verwachtingen bij de fans in te lossen. Over een half jaartje anders en beter, zullen we dan maar hopen.
Meer over Slam
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
