Ter verduidelijking: een wireframe is een geraamte van een figuur of gebouw met draadstaal of lijnen. Met die titel wil het Italiaanse multimediaduo Andrea Gallo en Renato Longobardi aangeven dat zijn debuut slechts een aanzet geeft die neigt tot verder fantaseren, feesten, musiceren … Hoe het ook zij, het instrumentale kader van drumpartijen, hedendaagse elektronica en strakke dubstepbeats waarmee Sixth Minor 8 knallers van tracks in elkaar heeft gebokst, heeft op zich geen extra versteviging nodig.
Deze plaat laat zich moeilijk in een hokje duwen. Door postrockgitaren, ambientsferen, stevige livedrums, click’n’cutelektronica en dubsteppulsen met elkaar te vermengen, creëert het tweetal een hybride waar vintage synthesizers en futuristische klanken elkaar ontmoeten. Stuk voor stuk creëert Sixth Minor een klankenpuzzel die energie met finesse combineert. Deze psychedelisch gekruide muziek die elektronica met rock verzoent, zwelt op en sterft uit als een organisch stelsel, maar wordt netjes geleid door strakke livedrums.
De gebruikte formule is telkens ongeveer dezelfde, wat een permanente vurigheid veroorzaakt. Zoals een meer dan zeven minuten durend ‘Frozen’ verduidelijkt: een evolutie die begint met dromerige, zwevende sferen met veel halo en echo, krijgt na een dartele minuut stevige stompen van wobbelende dubstepbassen. Elektronische frutselpercussie geeft een ritmische voorzet. Livedrums vallen in en stuwen het geheel verder de hoogte in, waarna een laag van gitaren en synthesizers voor een kamervullende inkleuring zorgt. Zo neemt de intensiteit toe tot een mooie geluidsclimax, die nadien langzaam weer mag uitsterven tot een fantasierijke ambientsfeer.
De ene keer trekken de heren een iets agressievere kaart dan de andere. Zo presenteert het felle hoogtepunt ‘Hexagone’ onstuimige synthesizerherrie met schuifelende samples, mokerende beats en speedpunkdrums. Het resultaat is een soort van melodieuze, industriële noise met de genadeloze beukkracht van techno die opgesplitst is in diverse passages met verschillende tempo’s: een elektronisch equivalent van een rassenoorlog waarin woest rockende gitaren en gesproken vrouwensamples voor extra dramatiek zorgen. ‘Greyhues’ zet gedurende een achttal minuten vooral in op zweverigheid en laat nog het meeste ruimte voor eigen interpretatie. Enkel drijft het nummer net iets te ver van wal af met zijn dikke acht minuten van nogal voorspelbare melodieën.
‘Wireframe’ is een blitse plaat die knappe studiogeluiden koppelt aan een stevige energie. De missie om diverse genres met elkaar te verzoenen tot een smaakvolle cocktail is zeker geslaagd. Het valt wel op dat de twee Napolitanen dezelfde formule opnieuw herkauwen, wat enigszins afbraak doet aan de inventiviteit van deze plaat. De volgende stap die nu moet gezet worden, is deze muziek ook met een liveband zien te vertolken op podium, en dan zou Sixth Minor wel eens een naam kunnen zijn om in de gaten te houden.
