Wie enige jaren geleden naar Sir Yes Sir verwees, kon zich er gemakkelijk vanaf maken met “de groep van die kerel van dEUS” of “de band met de twee saxofonisten”. Om met het tweede te beginnen: Lander Van den Noortgate (Hamster Axis of the One-Click Panther) heeft al geruime tijd de groep verlaten, waardoor Alban Sarens als enige saxofonist overblijft. Bovendien is deze laatste tegenwoordig meer actief is met keyboards en elektronica dan als blazer.
Wat de dEUS-connectie betreft: frontman Tijs Delbeke was tijdens Pukkelpop inderdaad gastmuzikant bij zijn collega Tom Barman. Dat Delbeke’s stem neigt naar die van zijn bekendere stadsgenoot, maakt referenties naar dEUS gemakkelijk en voor de hand liggend. Voor deze eerste en bovendien gratis te downloaden, officiële ep van Sir Yes Sir kan even gemakkelijk verwezen worden naar de oude Soulwax en nog wel een hele stoet andere groepen. Wie wil kan in de brede harmonieën van ‘Tonight at Noon’ zelfs sporen van Air horen, al dient daarvoor dan wel onder de oppervlakte gezocht te worden.
Sir Yes Sir tapt uit heel wat vaatjes: van de stevige rootsinvloeden in de opener ‘Ideas For a Waste of Time’ tot de dreunende duisternis van ‘Longing is Good Taste’ of de even ronkende als tegendraadse instrumentale track ‘Typhus II’. Dat ze in deze verschillende gedaanten weten te overtuigen, zegt veel over de kwaliteiten van de band.
Wat deze ep echter zo interessant maakt, zijn het oor voor detail en de manier waarop de groep met complexiteit omgaat. Onregelmatige maatsoorten, hoekige ritmes en verschillende accenten in gelijktijdig spelende instrumenten (een leuke bonus in de intro van ‘Not American’) worden hier zo vanzelfsprekend geïntegreerd en uitgevoerd, dat ze haast niet meer opvallen. Dankzij de onstuitbare rockenergie klinken de muzikale angels eerder uitdagend dan academisch, iets waar menige andere groep zijn tanden op stuk bijt.
Deze inventiviteit wordt extra uitvergroot door de knap opgebouwde arrangementen. Dynamische contrasten en speciale geluiden (echo op de saxofoon, kerkorgelachtige keyboards of een tweestemmig dreunende sax) zijn de meest in het oor springende elementen, maar Sir Yes Sir steekt zijn creativiteit evengoed in de kleinere details. De bas die wat meer naar voor gehaald wordt of bescheiden, maar goed ingewerkte elektronica zorgen ervoor dat de verschillende strofes van de songs een andere kleur krijgen.
In de evolutie van de demo uit 2009 naar deze debuut-ep laat Sir Yes Sir horen dat het opgeven van de typerende “eigenaardigheid” van twee saxen naar een meer gewone rockbezetting geen stap terug hoeft te betekenen. Waar veel van hun collega’s onder het mom van “professionalisering” hun eigen gezicht inruilden voor een meer dagdagelijks geluid, blijft de geest van de oude Sir Yes Sir in de nummers aanwezig terwijl de muziek zekerder en consistenter wordt. Tegendraads en catchy: het is weinigen gegeven.
