Zowel Sinti als Roma zijn namen voor mensen die door velen "zigeuners" genoemd worden. Sinti zoals violiste Blichta Hoopman wonen vooral in West-Europa en spreken een taal die wat Duitse invloeden kent. Roma zoals cimbalist Dani Luca leven vooral in Oost-Europa. Neem daarbij nog een Russische pianist, en het wordt duidelijk waar dit jonge kwartet zijn naam vond. (De naam van de tweede violist, Nederlander Noa Eyl, kreeg geen weerslag in de groepsnaam.) Eén en ander heeft te maken met het feit dat alle vier de groepsleden gestudeerd hebben aan het conservatorium van Den Haag. Latcho Drom ("goede reis") is het debuutalbum van deze klassiek geschoolde muzikanten, een verzameling van greatest hits uit het "zigeunerrepertoire".
Zo'n bloemlezing kan voor verrassingen zorgen. Weinig mensen zullen bijvoorbeeld 'Otchi Chorniye' ('zwarte ogen') aan zijn titel herkennen, maar deze traditional is opgedoken in ontelbare films (zie 'Batman', 'Happy Feet' en uiteraard 'Dark Eyes'), en inmiddels uitgevoerd of geciteerd door even veel bekende muzikanten (Django Reinhardts versie 'Les Yeux Noirs', Louis Armstrong én Julio Iglesias...). Het is allicht heel moeilijk iemand te vinden die het nog nooit op de hoek van één of andere straat heeft gehoord. In meer of mindere mate kan hetzelfde gezegd worden over andere lemma's uit het collectieve muzikale onbewuste als 'Kalinka' en 'Basso'. Het aanpakken van zo'n repertoire is dus niet zonder risico: het is altijd een beetje een krachtmeting met de inmiddels talrijke en soms illustere ensembles die zich in hetzelfde vaarwater begeven (denk Taraf De Haïdouks, Roby Lakatos, Fanfare Ciocarlia, Rosenberg Trio, Goran Bregovic, ...). De vraag dringt zich dan ook op wat deze plaat voor meerwaarde biedt.
De klassieke vooropleiding waar Sintiromarus zelf graag op wijst is mogelijk een deel van het antwoord. Zo heeft titelnummer 'Latcho Drom' een introductie met een uiterst delicate, mooi verzorgde vioolklank en een ritmisch volkomen gesmeerd samenspel tussen cimbalom en piano, die nochtans behoorlijk in elkaars weg hadden kunnen eindigen. De cimbalom in Monti's 'Csárdás' getuigt van een werkelijk verbluffende techniek en het arrangement getuigt van de nodige humor.
Sintiromarus slaagt er echter niet altijd in om de muziek te brengen met de ongebreidelde vrijheid en emotie waardoor ze velen vaak aanspreekt; het blijft allemaal nogal netjes, zelfs wanneer 'Rumanian Train Song' op gang getrokken wordt door een muzikaal geïmiteerde locomotief. Zo komt het in de virtuose passages in 'Kalinka' en 'Rumanian Train Song' niet altijd tot écht waanzinnig vioolvuurwerk. Sintiromarus heeft het anders wel in zich: in het klaaglijke 'Balaton' laat Hoopman de tragiek bijvoorbeeld wel ongebreideld over de snaren zinderen. Er wordt guller met vibrato omgesprongen en er mag al eens wat gejankt worden.
'Latcho Drom' is een album met een degelijke uitvoering van oerklassiekers in het repertoire. Helaas staan selectie noch arrangementen bol van de verrassingen of vernieuwingen. Het resultaat mag er wezen maar is geen must.
Meer over Sintiromarus
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
