Simon Toldam houdt het vuur van zijn prille carrière gaande. Na eerdere verwezenlijkingen met het trio van Han Bennink en enkele projecten out of the box (waaronder zijn kleurrijke mini-orkest Stork) presenteert de jonge Deen nu een live-plaat met een klassiek jazzpianotrio: ‘Sunshine Sunshine or Green as Grass’ ofte de opmerkelijke terugkeer naar een standaardbezetting.
Toldams keuze voor een trio van piano, bas en drums is organisch voortgevloeid uit zijn compositorische activiteiten. Tijdens het schrijven van nieuwe stukken, nu ongeveer twee jaar geleden, schreeuwde het resultaat naar eigen zeggen om interpretatie door een pianotrio. Toldam ging meteen op zoek naar de juiste medestanders en vond die in de gedaanten van contrabassist Nils Davidsen en drummer Knut Finsrud. Een jaar lang werkte het trio intensief aan zijn repertoire, om uiteindelijk in de Kopenhaagse jazzclub Kind of Blue zijn eerste plaat in te blikken.
Het pianotrio bleek de voorbije decennia een uitstekend vehikel om de jazz te injecteren met een flinke dosis tegenwoordige tijd. Niet dat het allemaal zozeer vernieuwend of revolutionair te noemen was wat Esbjörn Svensson, The Bad Plus en nog vele anderen lieten horen, maar één voor één wisten deze musici de tijdgeest op een passende wijze in hun idioom te vatten. Ook Toldam slaagt er met zijn trio in erg up to date te klinken. Hij laat evenwel niet na om zijn respect voor de traditie sterk te benadrukken. ‘Hej Trio’ neigt bijvoorbeeld tegelijk naar het toegankelijke van Keith Jarrett (vooral de poppy harmonisering) en het introspectieve van Bill Evans, terwijl enkele haakse akkoorden de luisteraar voortdurend op zijn hoede houden, alsof de grond onder diens voeten elk moment kan wegzakken.
Het zijn overigens niet de meest eenvoudige stukken die Toldam en zijn trio hier presenteren. Thema’s zijn vaak lang (men zou bijna van doorgecomponeerd kunnen spreken) en technisch van hoog niveau. Ook qua structuur volgen de composities zelden geijkte paden, wat bv. het geval is in het slechts twee minuten durende ‘Schwung’. Toldam hamert doorheen dit stuk machinaal steeds hetzelfde bleepende patroon, alsof een stokoude computer het even van hem heeft overgenomen. Slechts op het einde wordt er kort afgesloten met een geinige, gezamenlijke cadens.
Van de negen tracks is ‘Kött Blues’ waarschijnlijk het meest catchy dankzij een simpel en doeltreffend thema. Het is tevens een van de weinige stukken waarin het tempo wordt opgetrokken. Ook in ‘Sunshine Sunshine’ wordt een versnelling hoger geschakeld, maar hier is het vooral de groepsinteractie die voor spektakel zorgt. Met stevige tegendraadse dreunen van snare- en basdrum is het met name Finsrud die een ritmisch hoogspanningsnetwerk creëert tussen hem en zijn kompanen, wat zonder twijfel het hoogtepunt vormt van deze plaat.
‘Sunshine Sunshine or Green as Grass’ is best een aardig album, al had een iets strengere selectie van het materiaal geen kwaad gekund want niet alles wat het drietal te vertellen heeft is de moeite waard. Zo kent de bijna 18 minuten durende rapsodische openingstrack net zo goed heel mooie momenten, als passages waarin men bijna compulsief naar het uurwerk begint te kijken. Maar kom, met een aantal goeie tot heel goeie tracks is het Simon Toldam Trio zonder meer geslaagd voor zijn eerste examen.
