'Een beetje verloren' is echt wel het gevoel dat een luisteraar kan hebben bij het beluisteren van deze cd van de IJslandse elektronica-artiest Sigmarsson. Melodie is afwezig en vervangen door losstaande toonhoogtes, ritme door pulsen. Deze muziek zit vaak in zichzelf opgesloten, in een eigen wereld. Één die de luisteraar zelf innerlijk zal moeten gaan beleven. Van de 3 tracks – variërend van 19 tot 25 minuten – is opener 'My Treasure Ship' het meest abstract, naar ambient neigend. Geruis en gekraak – soms haarfijn, soms wat groffer in korrel – daalt als zachte regen neer op lang liggende, vaak lage basistonen. Door permanente kleurveranderingen wordt stilstand niet geduld, al is de actie bezwaarlijk flitsend te noemen. De klanklaag wisselt continu van dikte, verschuift naar de luisteraar toe, er dan weer van weg. Klanken schieten soms plots door en trekken zich even plots weer terug. In dit continue spel van schimmige veranderingen is het orgel dat halverwege opduikt de enige klassiek muzikale referentie die de luisteraar krijgt.
De tweede track is een registratie van een optreden in Rotterdam. Bestaande uit 8 episodes is het niet verwonderlijk dat de muziek hier minder constant klinkt en grotere contrasten vertoont. Van concreet (een kerkorgel) tot zuiver elektronisch, maar vooral met herkenbare situaties. De Duitse spreekstem (al dan niet bewerkt), zingende kinderen, loeiende sirene, verglijdende toonhoogtes en het elektronisch knorren geven 'Den Fuchs trinkt (Bier und Schnaps)' een licht humoristische toets, terwijl de collage van elektronische geluiden en met distortion beladen gitaar een rockaccent leggen. De slotepisode is echter het duidelijkst: een filmische actie sluipt binnen wanneer droge hihats op een diepe bromtoon geplaatst worden. De vierkante fourbeat die er later bij komt plaats het geheel dan weer in een dancesfeertje.
Wat filmische spanning betreft is de laatste opname 'Pining for Azoth (Whilst Gaseous)' echter meer uitgesproken. Al zal het van de verbeelding van de luisteraar afhangen in welke spannend-akelige situaties deze muziek geplaatst zal worden. Is het vervormde hoge stemgeluid van een kwaadaardige dwerg, het metaal tikken afkomstig uit het duister, doodlopend steegje? Het gereutel van een onverstaanbare robot? De vreemd achterwaarts klinkende geluiden en de mistig verlaten sfeer van de schijnbaar willekeurig gestapelde toonhoogtes zijn al even onduidelijk suggestief, maar misschien daarom juist effectief. De luisteraar kan zich dus druk maken om de onduidelijkheid. Of dankbaar zijn voor de vrijheid.
Meer over Sigtryggur Berg Sigmarsson
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
