De vierkoppige Zwitserse formatie Shora is buitenbeentje in de rockwereld. Voor hen geen simpele korte hoofdklievers met een stevige schreeuw: Shora kiest voor lang uitgewerkte nummers met niet voor de hand liggende structuren. 'Malval' telt slechts vier nummers, die elk gemiddeld afklokken rond de acht minuten. Dit vrijwel volledig instrumentaal album laat nummers de ruimte om het pad te volgen dat muzikaal noodzakelijk is. Dat dit niet meteen de meest commerciële richting is, zal hen worst wezen.
'Parhelion' mag de spits van 'Malval' afbijten. Met onheilspellend elektronisch getinkel en korte zachte schuuraccentjes begint Shora rustig. Daarna begint de gitaar met een atonale introductie gevolgd door een uiterst eenvoudige cel die voortdurend herhaald wordt. Hierboven galmt een haast onhoorbare ijle melodie die voor een geheimzinnige sfeer zorgt.
Na drie en halve minuut is het dan tijd om de beklijvende beginsfeer af te breken met een korte maar oerdegelijke krachtinjectie. Het tempo gaat de hoogte in en de gitaar klinkt plots wat nijdiger. Hierna valt het nummer weer terug op de beginidee, maar met meer variatie. In wat volgt blijven de variaties zich opstapelen en komen de melodische hoogtepunten in golven aanwaaien. Naar het einde toe wordt er met een stuwende snaardrum en steeds meer aandringende gitaren opgebouwd naar een laatste climax, om dan in een rustige poel die herinnert aan het begin, te eindigen. Zonder stop loopt het album verder naar 'arch & hum'. Ook hier zijn dezelfde kleine repetitieve cellen aanwezig. Opvallend is wel het middendeel waarin er plots een heel bos elektronische dierengeluidjes tevoorschijn getoverd wordt. 'Siphrodias' volgt eveneens naadloos en is veel agressiever van sfeer. Met nijdige gitaren die heel ruimtelijk klinken trekt Shora hier al de registers open. Opnieuw wisselen de verschillende vlagen muziek elkaar af. Intense, schreeuwende gitaarpassages vallen plots weg en worden opgevangen door tintelende desolate elektronische vlaktes. Het is ook zo dat het laatste nummer van dit album, 'klarheit', begint. Afsluiter van 'Malval' heeft een hoog episch en tegelijk erg gekweld gehalte. Anderhalve minuut van het einde glijdt er langzaam een klaaglijke vrouwenstem binnen. Dit schept een sfeer waarbinnen alle hoop verloren is: het perfecte einde voor dit beklijvende album.
Het is opmerkelijk hoe Shora met een consistent aantal klanken zoveel variatie in haar werk weet te brengen. De beperking van het thematische materiaal is duidelijk geen gemakkelijkheidoplossing. Shora laat zien dat een geniale muzikale architect zelfs met slechts een paar bouwstenen een meesterwerk kan neerzetten.
Meer over Shora
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
