McClusky is dood. Frontman John Chapple heeft zijn bas aan de bomen gehangen en deze populaire avant-garde punkband halt toegeroepen. Gelukkig heeft de man al heel snel het heil van de gitaar ontdekt en zijn twee kameraden uit Cardiff bereid gevonden om opnieuw heerlijk tegendraadse rock samen te stellen. Vorig jaar bracht het nieuwe project Shooting at Unarmed Men al een klein elpeetje uit en nu zijn ze er zelfs met een volwaardige plaat. Zoals verwacht wordt daar aardig wat snaren op afgerukt en zitten er stevig wat hoekjes en kantjes in verwerkt.
Yes! Tinnitus!' blinkt zowel uit in rommelige productie als met zijn vierkante bas-en gitaarpartijen. Zo opent 'Pathos Ate Bathos' (de titel alleen al!) met heerlijk tegendraadse bas- en gitaarriffs die samen een krachtig staaltje ritmiek vormen. Met een prachtige lofi uitstraling die het virtuoze gitaarspel extra in de verf zet, doet de groep wat denken aan dé Amerikaanse voorlopers van de hoekige emorock, Fugazi. Net als in deze groep haalt Chapple zijn neutrale stem boven, maar durft evengoed in het wilde weg schreeuwen. Shooting at Unarmed Men gaat de ene keer krachtig, de andere keer weer subtiel te werk en biedt met tien pasklare nummers een mooi evenwicht. Zo krijgt het geweldige 'A Horse by the Day Is a Horse by the Night' iets steviger gitaarwerk dat de hoekig roffelende drums overstemt. De frontman schreeuwt bovendien wat krachtiger, waardoor de song als een vuistslag overkomt. Toch wordt er nooit echt aan uitzinnige onstuimigheid gedaan en blijft dit trio met zijn gebalde muziek mooi met beide voetjes op de grond. 'Never Follow Me Again' is dan weer wat rustiger, maar opnieuw voorzien van een heerlijk hoekige gitaarriff. Tegen het einde van de plaat aan vervalt Shooting at Unarmed Men wat in lomere partijen en leunt de band wat tegen popmuziek aan. Zo halen tragere nummers als 'Pat Yourself on the Proverbial' het tempo even uit de plaat, maar gelukkig trekt het stevige, kort rammelende 'I Cry for No Man' dit snel weer recht. Met een geweldige potten-en pannenproductie lijkt het nummer zo opgenomen in het repetitiehok. Ook 'All Hail Sergio' is een schot in de roos. Het dwaze punknummer vermengt filmtitels van Sergio Leone tot een songtekst vol eigenzinnige nonsens. Qua vindingrijkheid kan dit tellen.
Shooting at Unarmed Men biedt op zijn eerste langspeler een cocktail van tegendraadse gitaarmuziek met een gezonde dosis humor. Hoewel de band op dik veertig minuten haar verhaal verteld heeft, straalt 'Yes! Tinnitus!'een spirit uit die sinds de beginjaren van The Pixies nog zelden gezien is. Als extra toemaatje krijgt de luisteraar de hele plaat nog eens een tweede keer gepresenteerd in één bonustrack. Het is niet enkel een waardig alternatief voor de repeat-toets maar ook het levendige bewijs dat grilligheid duidelijk geen grenzen kent.
Meer over Shooting at Unarmed Men
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
