In januari 2005 stuurt de Welshe band Mclusky plots een kort persbericht de wereld in: "The three piece rock band known as Mclusky have disbanded, as of Friday January 7th, 2005." Na slechts drie albums houden de heren het dus voor bekeken. Het bericht veroorzaakt een lichte schokgolf in diverse rockminnende milieus, daar ze op korte tijd heel wat zieltjes veroverd hadden met hun hoekige en beenharde rock met punkinvloeden. Jon Chapple, de bassist en dus verantwoordelijk voor Mclusky's splijtende basriffs, hield er evenwel al enige tijd een hobbyproject op na: Shooting at Unarmed Men. In deze band laat hij echter de bas voor wat het is en neemt hij de gitaar en de zangpartijen voor zijn rekening. Na de split van Mclusky wordt dit dan ook snel zijn hoofdbezigheid. Maar ook de gitarist en drummer van Mclusky blijven niet bij de pakken zitten en vormen op hun beurt Future of the Left. Zo ontploft de splinterbom Mclusky dus uiteen in twee aparte bands. Maar jammer genoeg zijn er grote gelijkenissen met de eerdere split van geestesgenoten At the Drive-In. Want leverde dit met The Mars Volta een hoogst interessante band op en met Sparta hoogstens een kleiner broertje, het lijkt er sterk op dat het bij Mclusky dezelfde weg op gaat. Shooting at Unarmed Men is het pleit aan het verliezen van Future of the Left.
'Triptych', de derde worp van Shooting at Unarmed Men, is een netjes in drie delen opgedeeld album. De nummers staan ook op drie aparte cd's, een ode aan Jon Chapple's helden van de hardcore punkband Minutemen (zij brachten ooit op zes maanden tijd zes EP's uit). Maar ook deze nieuweling blijft in hetzelfde bedje ziek als de vorige releases van de band, goede momenten worden steevast afgewisseld met mindere. De eerste CD start nochtans meteen met een dijk van een nummer: 'Sometimes The Best Thing You Can Do Is Die': een venijnige punksong die zo naast het beste van Mclusky kan staan. Jammer genoeg zijn de overige drie nummers van een veel mindere kwaliteit. 'This Song Comes with a Picture' stijgt nergens boven de middelmaat uit, op het korte 'The Things You Can and Cannot Do' klinkt Jon Chapple dan weer bij momenten als Kermit de kikker op speed en 'The Conventions of Stopping' komt door de vele breaks nooit echt op gang. Het tweede cd'tje start wel opnieuw veelbelovend met 'Boredom is the Feeling that Everything is a Waste of Time', de vette baslijn en repetitieve gitaarrif doen hierop het nodige sloopwerk. Het veel slomere 'Pre-Seated' is een lekker nonchalant klinkend nummer dat op momenten wat weg heeft van het oude Pavement, jammer genoeg wordt het naar het einde toe net iets te drammerig. Met 'Cock-a-Doodle-Doo Of Democracy' volgt vervolgens de origineelste titel van de cd, waarmee ook alles gezegd is. Maar met 'Full Proof Plan for Succesful Living' wordt het pas echt gênant: dit is een bijna acht minuten durende helletocht door oninteressante geluiden en wat parlando tekst. Een volledig mislukt experiment tot het maken van iets wat tussen postrock en ambient ligt. Vlug over naar de derde cd dan. En warempel... ook deze begint weer met een knaller van een noisepunksong, inclusief demonisch lachsalvo als refrein! Maar wat op de vorige twee schijfjes niet lukte, de aandacht vasthouden, lukt hier wel. Want ook het dreigende 'Sailing Keeps You Safe' en lekker groovende 'Happy Birthday Placenta' hebben voldoende punch om Sugar Jackson-gewijs in te beuken op het trommelvlies. Afsluiter 'The Fortune of Regret' begint vervolgens als een rustig akoestisch nummer om op het einde helemaal open te barsten en de genadestoot te geven. Als we de hidden track, het akoestische niemendalletje '12+1', even wegdenken wint dit derde cd'tje het dus ruimschoots van de andere twee. Als geheel is 'Triptych' zeker niet overtuigend genoeg, maar het laatste deel van dit drieluik doet toch het beste verhopen voor de toekomst.
Maar dan is er dus nog die onontkoombare vergelijking met de andere band die uit de assen van Mclusky verrezen is: Future Of The Left. Ook al hebben zij momenteel slechts één album op hun actief staan, momenteel winnen ze toch ruimschoots het pleit. Want is hun plaat, het vorig jaar uitgebrachte 'Curses', een aaneenschakeling van voltreffers en testosteronrock à volonté, op de releases van Shooting At Unarmed Men wordt nog regelmatig naast doel gemikt.
Meer over Shooting at Unarmed Men
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
