Naar goede Japanse gewoonte hebben de dames van Shonen Knife het wat moeilijk met stilzitten. Om het jaar of anderhalf jaar een nieuw album uitbrengen behoort tot de strategie van deze meidenpunkband en dat houdt ze inmiddels toch al zo’n dertig jaar vol. Inhoudelijk heeft dat wel wat minder om het lijf, want zaken als tempo, rock’n’roll en humor blijken een voortdurende constante. ‘Free Time’, dat de dames afschildert in een kinderlijke cartoonwereld, biedt meer van hetzelfde.
Voor ‘Free Time’ heeft het meidentrio zich geïnspireerd op hun eerste Engelse tour in zestien jaar. Ook nu biedt dat voldoende stof voor muzikale nonsens, zoals de ode aan een capybara (soort van Zuidamerikaans knaagdier) in de London Zoo of verheerlijking van een rolcake in ‘Rock’n’Roll Cake’. Maar tussen deze banaliteiten door weet Shonen Knife ook maatschappelijke boodschappen te verwerken, zoals het openlijk in twijfel trekken van de anarchiegedachte in ‘Perfect Freedom’ of de schreeuw “Where’s the missing money” in het overduidelijke ‘Economic Crisis’.
De formatie zit rotsvast. Gitaar, bas en drum zijn de klassieke ingrediënten voor de vierkwartsmuziek van dit gezelschap. Vooral het drumwerk zit erg strak, hoewel jarenlange vaste kracht Etsuko Nakanishi na de opnames van deze plaat haar drumstokken in de bomen zwierde en de band verliet. Het resultaat is een soort van vrouwelijke bubblegum rock’n’roll die twaalf tracks lang – de ene al wat sneller dan de andere – als hap-slikmuziek wordt voorgeschoteld.
Toch durven deze Japanse dames hun liedjes inhoudelijk net iets meer uit te bouwen dan het rechttoe rechtaan gedraaf van hun grote voorbeeld, The Ramones. Het mierzoete ‘Rock’n’Roll Cake’ heeft immers een mooi op- en neerhuppelende baslijn en ronddansende drumpartijen. Daarnaast is er de typerende Tamagotchi-stem van frontdame Naoko Yamano die erg hoog klinkt, maar tegelijkertijd de allerhoogste noten niet echt kan tillen. Het geeft deze band iets extra aaibaars, temeer omdat haar collega’s regelmatig voor gepaste vocale ondersteuning zorgen.
Maar Shonen Knife is dus niet altijd dat katje om zonder handschoenen aan te pakken. Onderschat getatoeëerde Aziaten niet! Net wanneer de luisteraar de hand wordt gereikt in een lieflijk, wiegend ‘An Old Stationary Shop’, krijgt hij een invasie kwallen over zich uitgesmeerd als reactie tegen blinde overbevissing van de oceanen in ‘Monster Jellyfish’. Zo houden de dames hun vijftiende langspeler enigszins gekruid, wat voor deze op zich vrij oppervlakkige muziek toch belangrijk is. De extra’s, een punkversie van ‘Rock’n’Roll Cake’ of de technoversie (!) van ‘Capybara’, kunnen beter vergeten worden.
