Fijngevoeligheid en subtiliteit zijn niet onmiddellijk de adjectieven die opborrelen wanneer men naar de muzikale creaturen van de Amerikaan Craig Clouse luistert. Met zijn noiserockband Todd ging het er heftig en ruig aan toe maar totaal geflipt werd het met zijn Shit & Shine project. Songstructuren werden overboord gegooid, primitieve oerriffs en ritmes (door meerdere drummers ingespeeld of gegenereerd via drumcomputer) worden simpelweg almaar herhaald en moeten de band en de luisteraars meeslepen in een trance. Toevoeging van goedkope synths, vervormde zang en verbasterde elektronica moeten daarbij helpen.
Op 'Jream Baby Jream' gaat Shit & Shine lustig op dat elan verder. Opener 'Dinner With My Girlfriend' bestaat uit niet meer dan een zwaar overstuurd, primitief ritme dat traag voortstrompelt en gedistortioneerde elektronische effecten en bewerkte vocalen. Rond de vier minuten ver in de track zweven even heldere synthklanken doorheen de chaos. Dit klinkt als Techno Animal, stevig gekruid met de gekte van de Butthole Surfers. Ook het dwingende ritme van 'Woodpecker' heeft iets van dat apocalyptische over-the-top geluid waar Techno Animal ooit een patent op had: trage, massieve beats en de klankmuur vol geplamuurd met industrieel klankgeweld. De titeltrack klinkt dan weer als een vergeefse poging om alsnog wat sfeer te brengen in een leeggelopen nachtcafé maar helaas geraakt de bezopen crooner van dienst niet verder dan wat dronkemansgelal. Het ontspannen drumritme en de voor één keertje proper klinkende gitaar kunnen de boel niet redden. 'Mermuda Triangle' zet in met een werkelijk infantiel niemendal van een ritme, gegenereerd op de goedkoopste ritmebox. Ook nu gaat de productie in overdrive en wordt de track volgestouwd met een simpele baslijn en gemurmel en gemompel. Dwaze, kleffe synthlijnen duiken hier en daar even boven water en om een of andere duistere reden blijft men hier gefascineerd en geamuseerd naar luisteren. Ergens ontstaat uit deze wansmakelijke hutsepot muzikale magie. In het lange 'Rodeo Girls' kiest Shit & Shine - het is moeilijk te geloven maar toch - voor het funky pad. Een luchtige ritmesample dendert almaar door en door en samen met de vuile klanken die er overheen worden gekieperd is een trance-effect snel en vakkundig bereikt. Een van de hoogtepunten van dit album.
Shit & Shine is als het ware een soort van muzikaal enigma: het ademt wansmakelijkheid uit, het klinkt goedkoop en nihilistisch en het lijkt op een zatte nacht in mekaar geflanst. Toch zijn de “songs” simpelweg verslavend van zodra men zich laat onderdompelen in de waanzin. De verklaring daarvoor is dat het qua muzikale intuïtie bij dit gezelschap behoorlijk goed zit en goede ideeën kunnen in sommige gevallen voldoende zijn, zeker als ze zo van de pot gerukt zijn zoals hier het geval is.
