Wat heeft het een eeuwigheid geduurd vooraleer het debuut van Sherman af was! Het is inmiddels toch weer meer dan twee jaar geleden dat Steven Bossuyt met het lieflijke ‘On Your Side’ de wereld verblijdde, tot in de gangen van de BBC toe! De Gentenaar - die lang in Londen vertoefde en zo extra voedingsbodem kreeg voor zijn album - heeft echter niet stilgezeten. Sherman is op zoek gegaan naar een eigen identiteit, een constructie van eenvoud, intimiteit en allesoverheersende schoonheid.
De goedlachse dertiger nestelt zich met ‘Rise’ keurig in het rijtje kwalitatieve singer/songwriters in Vlaanderen. Elf keer op rij legt Sherman zijn ziel bloot. Ongecompliceerde liedjes vertrekken telkens vanuit een basisstructuur op akoestische gitaar. Voorzichtig tikkende drums, enkele warme aanslagen op de bas of een paar ondersteunende pianotoetsen worden toegevoegd, maar de arrangementen blijven telkens spaarzaam. Dat maakt deze muziek natuurlijk ook erg broos.
Het zal allicht vele hartjes roeren, maar dat is niet altijd een sterkte. Want Sherman bezit een oprechte, mature stem met groot bereik, maar mist dat tikkeltje eigenheid, dat extra timbre dat van woorden plots emoties maakt. Een iets stoerder, gedurfder imago zet de zanger dan ook beter in de verf, zoals een swingend (maar nog steeds gecontroleerd) ‘Head in the Clouds’ bewijst.
Bij momenten heerst ook het gevoel dat er net iets te veel in de instrumentale partijen werd geschrapt. Een enkele boem-tsjak op de drum als ritme moet kunnen, maar er mag ook al eens wat meer gebeuren. Sobere producties waarbij het lijkt alsof de man met gitaar naast het oor van de luisteraar staat, zijn ook niet voor iedereen weggelegd. Sherman maakt echter mooie, pakkende liedjes en dat is het belangrijkst. De verpletterende ontroering in ‘Light in the Dark’ (“I’ll catch you when you fall”) met zijn suikerzoet gitaarmotiefje jaagt de hormonenspiegel bij het andere geslacht zonder twijfel sterk de hoogte in. Ook opener en single ‘Feel the Sun’ is een mooie binnenkomer die leuk openbloeit met om elkaar cirkelende zang- en gitaarpartijen, naarmate de zon en de wereld tekstueel ontwaken. ‘Dear Friend’ is duidelijk een van de hoogtepunten met zijn golvend orgelmotief, subtiel invallende, dubbele gitaarmelodieën en hoge, vertederende samenzang.
Sherman is duidelijk liefhebber van sober en eenvoudig werk. En er is zeker een groot publiek dat die voorliefde deelt - laat Bossuyt zijn haar afscheren en er is zelfs enige visuele gelijkenis met die uiterst populaire Leuvense songwriter. Maar het lijkt er ook op dat Sherman voor dit album nog niet alles uit de kast heeft gehaald. Misschien was dat wel de bedoeling, ruimte laten om verder te groeien?
