sHeavy is een Canadese groep die zichzelf ziet als "one of the original "Stoner Rock" bands". En dat is eigenaardig, want van stoner rock is er bij hen in de verste verte geen sprake: het viertal klinkt gewoon als een goedkope heavy metal-pastiche uit de jaren tachtig. sHeavy vergelijkt zichzelf dan ook graag met Black Sabbath, wat op zich al bijzonder pretentieus is voor een rockgroep. Maar het is niet volledig onterecht: ze doen er werkelijk alles aan om zo hard mogelijk op Black Sabbath te lijken en de stem van Stephen Hennessey is een ondermaatse imitatie van Ozzy Osbourne, zowel qua zangstijl als qua intonatie. De biografie vermeldt zelfs dat sHeavy's debuut 'The Electric Sheep' (1998) werd bezien als "the best Black Sabbath album in 25 years". Kan iemand deze jongens zo snel mogelijk wakker maken?
Alle nummers op 'Republic?' zijn gemaakt via dezelfde formule: een redelijke riff uitmelken tot hij niet meer te harden is, de meest clichématige teksten denkbaar daarover Ozzy'en, afgemaakt met saaie, ongeïnspireerde drumpartijen en een bas die de gitaarlijnen kopieert. De tempowijzigingen zijn simpelweg achter elkaar geplakt: van overgangen is geen sprake. Nummers als 'Imitation of Christ', 'The Rock' of 'Hangman' klinken als een afgietsel van terecht verstopte Motörhead-demo's waar Lemmy Kilmister achteraf zwaar spijt van had. En zo komt het album ook over: de drumklank is om te huilen (om maar te zwijgen over het feit dat drummer Kevin Dominic niet eens tempo kan houden), de basklank van Keith Foley lijkt op een overstuurde synth en de lay-out, de mix en de groepsfoto zorgen ervoor dat het geheel nog het meeste weg heeft van een obscure thrash metal-demo uit de jaren tachtig. De groep mag dan wel hoog van de toren blazen dat Billy Anderson (que?) hun album opnam, het resultaat is allesbehalve geslaagd. De enige lichtpuntjes zijn het van Iron Maiden gestolen middenstuk en de akoestische coda van het voor de rest doodsaaie 'Standing at the Edge of the World' (de biografie noemt het overigens "an epic odyssey", alsjeblieft), dat klinkt als een fletse kopie van het vroege Metallica, en ook de harmonische gitaarsolo van Dan Moore in 'The Man Who Never Was' kan er best mee door. Voor de rest is het telefoongerinkel op het einde van 'A Phone Booth in the Middle of Nowhere' zowat de flauwste anticlimax uit de metalgeschiedenis en de handklapjes in afsluiter 'Last Chance_GremlinX' zijn hilarisch, zeker als het nummer plotsklaps eindigt, alsof de tape op was. Ultiem dieptepunt is de logge instrumental 'Moments of Silence', die werkelijk alle muzikale relevantie mist. En dan die onbegrijpelijke cover: een meute met Italiaanse vlaggen, met daarboven 'Republic?' en 'SHEAVY' met een nazi-S.
Vijfentwintig jaar geleden had dit album er muzikaal misschien nog gestaan, maar anno 2005 is dit zodanig achterhaald dat sHeavy zich beter zou herdopen tot een covergroep van Black Sabbath; zij het natuurlijk dat Black Sabbath in het bezit is (was?) van een originele drummer, een strakke bassist, een topgitarist en een charismatische frontman: vier karakteristieken waar dit kwartet slechts van kan dromen.
Meer over sHeavy
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
