Jonathan Meiburg houdt van vogels. De vierde langspeler van de Texaan zijn folkrockproject Shearwater (vertaald: pijlstormvogel) zit doorspekt van verwijzingen naar gevederde vrienden. Hoewel titel 'Rook' (roek) niet echt overeenstemt met de raven die op de prachtige, impressionistische hoes van Kahn en Selesnick prijken, hoort bij zo'n ingesteldheid vanzelfsprekend aardig wat gevlieg en gezweef. Ondanks typische folk-ingrediënten als harp, viool of lapsteel neigt de muziek van deze band soms stevig naar hogere sferen. Een leger blazers en strijkers die de typische falset van de frontman en de op piano gebaseerde ballades ondersteunen, zorgen ervoor dat deze introverte cd al eens krachtig kan uitpakken.
Naast vogelfreak is Meiburg, tevens actief in het rauwere americana-gezelschap Okkervil River, ook fantast. Het vreemde verhaal in de linernotes van deze plaat over de zoektocht van een zonderling naar het ultieme song doet allicht wat wenkbrauwen fronsen. Titels als 'On the Death of the Waters', 'I Was a Cloud' of 'The Hunter's Star' passen ook perfect bij de soms nogal verheven muziek van Shearwater. Nummers als 'Lost Boys', die vertrekken vanuit een sober marcherende basis van viool en piano, groeien uit tot een pompeus schouwspel met hoog, klassiek strijkerswerk. Boven dit alles torent de zwevende zang van Jonathan Meiburg - vooral erg krachtig in de hoge registers - uit. Ook de fluisterende openingstrack barst open met een heuse explosie van orkestraal geweld waardoor Shearwater meteen zijn aanhoorders wakker schudt. Een correct afspeelvolume vinden voor 'Rooks' is niet eenvoudig. Het zijn wel juist die felle contrasten tussen intieme en extraverte momenten die de muziek zo beklemmend maken. Een uitzonderlijk luid rockend 'Century Eyes' kan op die manier perfect overleven naast een sobere mijmering op akoestische gitaar als 'I Was a Cloud'. Deze plaat is dromerig, broos en mooi maar durft de luisteraar toch eens stevig bij het nekvel te grijpen. Daarnaast weet Shearwater als geen ander te ontroeren. De prachtige titeltrack is pure zielsroering op piano en de multidimensionale beweging tussen klokkenspel, viool en klavecimbel in het wondermooie 'Leviathan, Bound' werkt aardig op het gemoed. Het stemmen van violen in een minimaal, krassend 'South Col' is het enige moment dat Shearwater op 'Rook' vraagtekens oproept in plaats van uitroeptekens. Op een kleine veertig minuutjes pracht en weelde is zoiets echter vergeeflijk.
Dit is muziek voor fans van Beirut of Antony & the Johnsons die wel eens wat nieuws willen proeven. Ook op deze plaat balanceert Shearwater weer mooi op een evenwicht tussen felle en introverte muziek. Wie met zijn hoofd in de wolken loopt of graag tussen de vogeltjes leeft, heeft een streepje voor. Het grote publiek zal het vooral moeten hebben van de tournee van Coldplay, van wie deze band het voorprogramma verzorgt.
Meer over Shearwater
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
