Al een ganse carrière lang schippert Shannon Wright tussen het ruigere werk (dat de punkrockband Black Flag op de cover een bescheiden rol krijgt is niet verrassend) en meer ingetogen composities, waarvan deze laatste voornamelijk van pianobegeleiding voorzien zijn. Zo schuimt ze de wegen af van de rock met af en toe een vleugje folk en nooit angstig voor wat experiment. In deze twijfelende gedaante houdt ze het ondertussen ook alweer elf jaar vol. Ondanks de productiviteit die ze totnogtoe aan de dag legde, over het algemeen gekoppeld aan een zeer bevredigende dosis kwaliteit, kan ze niet rekenen op een grote schare aanhangers. Het ligt niet in de lijn van de verwachtingen dat de Amerikaanse met ‘Secret Blood’ plots zieltjes zal gaan winnen. Al bij al zal dit Shannon Wright waarschijnlijk worst wezen, want op het album lijkt ze te barsten van het speelplezier en enthousiasme, onmiddellijk één van de grootste troeven van het album.
Vanaf de eerste seconden wordt duidelijk dat Shannon Wright op ‘Secret Blood’, waarschijnlijk meer dan ze ooit deed, ruimte laat voor experiment. Openingsnummer ‘Palimo’ illustreert dit in de gedaante van een uitgesponnen soundscape, waarin tekst verweven werd. Ook ‘Dim Reader’ is een nummer dat in een sfeer van experiment baadt, dit door het gebruik van een portie ruis die door het lied sluipt als nu en dan opkomende mist. Andere werkstukjes bewijzen dat Shannon Wright ook nog zonder enige moeite melodieuze rockliedjes uit haar mouw kan schudden. Zo had een nummer als ‘Violent Colors’ absoluut niet misstaan op ‘Let In The Light’ (2007), toch één van haar meest toegankelijke albums.
Een opmerkelijke vaststelling is verder dat de volledige productie van het album nogal ruw heeft plaatsgevonden. Zo lijken sommige nummers wat in het demostadium te blijven stokken. Een voorbeeld hiervan is het van schroeiende gitaren voorziene en aan PJ Harvey schatplichtige ‘Commoners Saint’ en de ingetogen pianoballad ‘Satellites’. Andere nummers hebben onder invloed van de productie een live-klank meegekregen. De elektrische gitaarballade ‘Under The Luminaries’ (afgewerkt met wat drum) geldt hiervoor als sprekend voorbeeld.
De finale van dit album is een sobere instrumentale pianocompositie. De liefhebbers die ze via haar samenwerking met Yann Tiersen binnen haalde zal ze met dit slotakkoord wel weten paaien.
‘Secret Blood’ is, zoals van Shannon Wright verwacht mag worden, een plaat die aangenaam varieert van trage kamerballades naar ruwer gitaarwerk. Voor de gelegenheid werd alles dit keer, nog meer dan anders, ongepolijst op een schijfje geperst. Het zo verkregen pure geluid en de enorme dosis speelplezier, in de toch nog altijd melancholische nummers, zorgen op die manier dat ook Shannon Wrights achtste album er één is dat gekoesterd zal worden door al wie haar een warm hart toedraagt.
