Wie hier en elders zal lezen dat Shannon Wright een vrouwelijke singer-songwriter is, moet toch met één detail rekening houden: de muziek van deze Amerikaanse ligt dichter bij het zelfbewuste en het stekelige van PJ Harvey en Patti Smith dan bij het licht verteerbare van pakweg Meredith Brooks. Droog en naakt komt het geluid uit de speakers: de soms gelaagde elektrische gitaren en de eenvoudige drumpartijen van Christina Files vormen de basis. Sporadisch is er een cello en een klavier te horen, maar echt weelderig klinken de songs nooit. Dit sobere en directe geluid, waar de hand van producer Steve Albini niet vreemd aan is, geeft de cd een sterk-live gevoel mee. Tegelijkertijd bevatten de songs aardig wat melodie en drijven ze op overduidelijke akkoordenschema's. De afgemetenheid waarmee de gitaarriffs getokkeld of akkoorden aangeslagen en afgebroken worden, garanderen echter eveneens een scherp geluid en dito ritme. Het distortion-effect op dit kale geluid vijzelt het no-nonsense gehalte van de cd nog verder op, zeker wanneer de muziek neigt naar – of bij momenten effectief overgaat in – intense noise. Wright klinkt op die momenten haast bijtend en militant, wat niet wegneemt dat ze tekstueel veel kwetsbaarder uit de hoek kan komen: met ballen, maar gracieus.
Deze opmerkelijke combinatie komt al even goed tot uiting in het stemgeluid. Zoals ze sommige zinnen in het gezicht van de luisteraar slingert, zo zoekt ze soms ook een hoger register op waarin haar stem iets heser, dromeriger en minder krachtig klinkt. Minder krachtig betekent hier echter niet minder effectief. 'See the Sun' wordt door dit breekbare stemgeluid en de zacht en zuiver tokkelende gitaar een song die de bloedstollende geheimzinnigheid van Nina Nastasia uitstraalt. Zeker wanneer het gitaargeluid in het refrein in verschillende, verwrongen lagen gestapeld wordt, krijgt de muziek iets onaards.
Wanneer Wright de gitaar inruilt voor een klavier verliest de muziek echter veel spankracht. De elektrische piano in 'Throw a Blanket Over the Sun' kan nergens de scherpte leveren die de andere songs zo prikkelend maakt. Ook de lichte echo op de valse piano bij 'Avalanche' slaagt er niet in het geluid te 'maken'. Het blijft een mooi nummertje, maar steken doet het nooit. Gelukkig zijn de meeste songs op 'Over the Sun' wel bitsig genoeg om niet voorbij te zweven en die laten goed horen dat Shannon Wright geen doetje is. Dat ze ook niet de bitch moet uithangen om geloofwaardig over te komen pleit voor haar muzikale kwaliteiten.
Meer over Shannon Wright
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
