Deze Groningse formatie in een vakje duwen zou wel eens best moeilijk kunnen blijken. Sexton Creeps neigt soms naar progrock, klinkt vaak heel psychedelisch en valt nog het best te omschrijven als een mix tussen The Bad Seeds, gemixt met The Velvet Underground, afgewerkt met een likje van het vreemdste van The Doors. De zeven worpen op deze langspeler vallen niet zozeer songs te noemen als dat ze een bepaalde sfeer oproepen. De meesten zijn zelfs volledig instrumentaal. Het geheel werd analoog opgenomen, waardoor het resultaat lekker oud en krakerig klinkt. Of deze Nederlanders het gemiddelde niveau van hun voorbeelden kunnen halen zal nog moeten blijken.
Opener “A Maternal Ear and Dead Perfume” begint met een strummend gitaartje waar na verloop van tijd een tokkel over wordt gespeeld. De sfeer wordt nauwkeurig opgebouwd en klinkt dreigend, dissonant en soms zelfs spookachtig, alsof er iets onrustwekkend te gebeuren staat. Jammer genoeg blijkt dit het invallen van de zanger te zijn, die in dit nummer niet boven de pletwals van zijn instrumenten (het zijn er enorm veel) uitkomt, al draagt hij met zijn profetisch klinkende lijnen wel bij tot het verder uitbouwen van de dreiging. Wat dit nummer toch heel leuk maakt is dat het klinkt alsof het op vermoeide, vermolmde instrumenten gespeeld wordt.
De tweede song, met de prachtige titel “Nipple of the World” is een monsterlijk lang beest van een dik kwartier, waarin mannelijke en vrouwelijke zanglijnen elkaar afwisselen. Het dreigende sfeertje is weg en na een tijdje zwaait het geheel wild alle kanten uit, onder meer door een orgel dat ongegeneerd een aantal octaven hoger wordt gedraaid. Psychedelische rock ten top, met horden aan instrumenten die over en door elkaar spelen. Ergens in het midden ontstaat een climax, maar de draaikolk komt pas minuten later tot stilstand in het volgende nummer. Verder op de plaat wisselen hoogtepunten en mindere momenten elkaar af. Het aan “Once Upon a Time in the West” herinnerende“13th Baklat Cycle” verdient een vermelding en het gezapig als een huifkar voortsjokkende “The Isle of Groix” evenzeer.
Is “The Sour Acre” een indrukwekkende plaat? Jazeker. Valt ze vernieuwend te noemen? Soms, al heeft men goed gekeken naar wat vroeger al gemaakt werd. Is dit album in zijn geheel altijd even leuk om naar te luisteren? Daar zouden de meningen over kunnen verschillen. De leden van Sexton Creeps zijn kundige muzikanten die als geen ander een bepaalde sfeer kunnen creëren zonder veel woorden nodig te hebben. Maar door de soms heel lange muzikale, op het eerste zicht nergens toe leidende intermezzo’s en de ietwat bevreemdende zang, zal het album niet bij iedereen even goed in het oor liggen.
