De Russische muziek uit de 20ste eeuw wordt gedomineerd door twee grote figuren: Dimitri Shostakovich en Sergey Sergeyevich Prokofiev. Deze componisten moesten elk op hun manier omgaan met de politieke situatie in hun land. Prokofiev was vijftien jaar ouder dan Shostakovich en stond bij gevolg veel positiever tegenover het regime. Hij behoorde immers tot de generatie die de Russische revolutie tot stand bracht: in het revolutiejaar 1917 was hij zesentwintig. Het zou dan ook duren tot na de dood van Prokofiev in 1953 voordat Shostakovich ten volle erkend zou worden door het regime. Muzikaal gezien hebben de twee componisten een enorme invloed op elkaar gehad. Dit kan ook moeilijk anders in de geïsoleerde wereld waarin ze leefden. Wie aandachtig luistert zal direct een groot aantal typische stijlkenmerken terugvinden die door Shostakovich verder uitgediept zijn. Vooral de klankkleur en de orkestratie zijn soms erg gelijkend.
Op deze plaat staan drie grote orkestwerken van Prokofiev. Hoewel het orkest, het Nationaal Orkest van Schotland, weinig internationale faam geniet kan men zeker niet klagen over de uitvoering. In de moderne muziekwereld zijn geen kleine orkestjes meer die toch vlug een opname in mekaar mogen schieten. Het is zelfs opvallend dat dit relatief onbekende orkest een uitzonderlijke klankkleur weet op te wekken. De strijkers klinken ronduit fantastisch en de blazerssectie is van een hoogstaande kwaliteit. Vooral de fluitsolo is van een uitzonderlijk niveau. Alleen jammer dat er in de kopersectie af en toe kleine onvolmaaktheden voorkomen. Vooral de intonatie vertoont af en toe mankementen net als de balans binnen de sectie.
Het eerste werk is het 'Divertimento'. Dit vierdelig werk lijkt wel een minisymfonie. Het meest opvallende in dit werk is het feit dat het hoofdthema geen melodie is maar een ritmisch patroon dat doorheen het hele divertimento als rode draad fungeert. Dit laat de componist toe om een uitzonderlijk groot aantal wonderlijke thema's de revue te laten passeren.
Het volgende werk is de 'Sinfonia Concertante' voor cello en orkest. Cellist Raphael Wallfish zet een uitzonderlijke opname neer: al van bij de eerste noot trekt hij de aandacht met een fantastische muzikale interpretatie en met een schitterende klank. Ook het samenspel met het orkest verloop feilloos. Dit werk is een virtuoos cellostuk waarin de componist alle kansen biedt aan de uitvoerder om zijn kunde ten toon te spreiden. Prokofiev doet dit echter zonder afbreuk te doen aan de muzikale kwaliteit van dit werk. Vooral in het tweede deel is dit opvallend: terwijl de cello aan een rotvaart speelt krijgt de luisteraar een schitterende thematische rijkdom om de oren.
Het laatste werk is de 'Sinfonietta' van Prokofiev. Dit stuk muziek is het vrolijkste in het gezelschap. De thema's worden ook op een veel klassiekere manier behandeld, wat een beetje doet denken aan vroeg romantische componisten zoals Schubert. Af en toe duikt er wat revolutionaire agressie op, maar die wordt met een liefelijk passage teruggefloten. De 'Sinfonietta' is een zeer vermakelijk stukje muziek waarbij deze twee muzikale karakters met elkaar de strijd aanbinden.
Op deze plaat staat zeer goede muziek in een prima uitvoering. Het orkest is zeer degelijk en daarom zijn de slordigheden bij de kopers dubbel zo jammer. Dit neemt echter niet weg dat dirigent Neeme Järvi een degelijk product aflevert dat in geen enkele platencollectie een slecht figuur zal slaan.
Meer over Sergey Sergeyevich Prokofiev
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
