De zesde worp van de Spaans-Franse feestformatie Sergent Garcia is een feit. ‘Una y Otra Vez’ werd dit keer niet op EMI uitgebracht, maar op het Amerikaanse label Cumbancha, dat verbonden is aan het vermaarde Putumayo World Music. Volgens eigenaar en fan van het eerste uur, Jacob Edgar, is dit het beste album dat de sergeant uitgebracht heeft.
Na het balkangebied is het nieuwe roze van global music community Colombië en zijn warme cumbia. ‘Una y Otra Vez’ pikt daar slim op in. De veertien tropische nummers op deze plaat zijn een zweterige verkenning van Columbiaanse muziek. Sergent Garcia reisde door het land en werkte samen met tal van Columbië’s bekendste artiesten. De typische Sergent Garcia global elementen zijn natuurlijk in overvloed aanwezig. Zolang het swingt, is elke wereldstijl welkom bij deze heren: reggae, Franse hiphop, cumbia, salsa, ska, rock, funk, folk, balkan, rumba, son, bolero, noem het op en Garcia gebruikt het. Sergent Garcia titelt hun vrolijk bruisende potpourri “salsamuffin”. In de hele global music-trend is coherentie niet meteen het belangrijkste. De mix en de vibe daarentegen zijn dat des te meer.
Opener en titeltrack ‘Una y Otra Vez’ zet de toon voor de plaat. Vinnige balzerlijntjes dienen als repliek op Garcia’s zwoele zanglijnen die voortgestuwd worden door een salsabeat. Die beat wordt ingeruild voor een stevige reggaebeat in het refrein. Het valt op dat er gewerkt is aan de mix. Alle instrumenten zijn perfect in balans en alle melodieën passen gladjes in elkaar. Het enige probleem is dat het plaatje zo afgewerkt is dat het gekunsteld overkomt.
Hoewel ‘Una y Otra Vez’ lekker groovet, is het pas met ‘Yo Soy Salsamuffin’, een levendige mix van upbeat son, cumbia, ragga en dancehall, dat de plaat echt uit de startblokken schiet. De begeleiding vliegt tussen Valencië, Bogotá en Kingston over en weer. De vrolijke salsa van het klavier heupwiegt als de volle heupen van Shakira, de blazers slaan gemeen om zich heen en het pompende raggarefrein
‘Chacun Son Combat’ opent met de eerste uitgesproken Columbiaanse invloeden. Een folky mexicanalijn in de trompet trekt het nummer melancholisch op gang. Jammer genoeg wordt hier ook de weg naar meer populistische paden gezocht en transformeert het lied te snel in een franse punkrap. In het refrein flirten overdrive punkgitaren (die weliswaar braaf naar de achtergrond gemixt zijn) met dollende salsalijnen, terwijl de tegentijden van de blazers boksen tegen de boogaloobeat. Zoals vaker in global music gaat de tekst over broederschap en strijd. Garcia zingt in het Frans: “Iedereen heeft zijn eigen gevecht, zijn eigen familie en zijn eigen mafia, mijn familie is de glimlach van een klein broertje waar hij ook zijn mag”.
Garcia is de vorige trend in de feestelijke wereldmuziek echter nog niet vergeten. In het hiphopreggaenummer ‘Ojos Inocentes’ treden stevig marcherende balkanblazers op als de tegenzang voor de vrijheidsboodschap van Sergent Garcia. “Préstame tus ojos inocentes / Para ver más allá del horizonte / Donde el hombre nace libre, vive libre y no se asusta de la muerte" (“Leen mij je onschuldige ogen / Om voorbij de horizon te kijken / Waar een man vrij geboren wordt, vrij leeft en niet bang is van de dood”).
In het volgende nummer ‘Mi Son Mi Friend’ brengt de groep dan de volgende trend aan in zijn volle glorie. De Columbiaanse electrocumbia tekent voor één van de hoogtepunten van de plaat met zijn aanstekelijke schuifelende accordeonritme, bruisende geknutselde drums en de vonkende samenzang met de hevige zangeres Li Saumet van Bomba Estéreo. Het nummer is een pamflet voor de multiculturele, multilinguïstieke muziek: “"Mi reggae dancehall es un arma letal / Mi son mi friend arrasa donde quieras / No hay quien se resista esto no tiene rival / Esta música mata la ignorancia / Solo queremos que crezca la consciencia / Por eso amigo sembramos la semilla" (“Mijn reggaedancehall is een dodelijk wapen / Mijn son, mijn vriend overwint overal / Niemand kan haar weerstaan, ze heeft geen rivaal / Deze muziek doodt de onwetendheid / We willen alleen maar een geweten schoppen / Daarom, mijn vriend, planten we de zaadjes”).
‘Bolero Nuevo’ is een rustpunt in de plaat. Deze Columbiaanse smartlap vol romantische mineurakkoorden, slome percussie en een donkere trompet valt op tussen al dat upbeatgeweld en valt wat uit de toon. De zanglijn is van die aard dat ze gezongen moet worden door een gespierde latin lover die diep in de ogen van zijn vrouwelijke prooi kijkt. Net wanneer het slachtoffer op het punt staat te vallen voor de zwoele charmes van Garcia, voelt de Spanjaard weer de drang naar snelheid en schakelt die pijnlijk over naar een reggae die altereert met salsa-accenten, een compleet van de pot gerukt einde.
Het geil soulgekreun van het volgende nummer, ‘To Mi To Mi’, maakt het dramatische, versnelde einde van ‘Bolero Nuevo’ volledig overbodig. Een trage rap ontrolt zich in het Frans tegen een minimalistische beat en laidback hammondfunkakkoorden.
Na twee trage plakkers steekt afsluiter ‘Acho Bai Bai’ (zoveel als salut en de kost, gast) schril af. Dit iets te energiek skanummer komt té vrolijk en té repetitief uit de hoek om om echt te boeien. Doordat de zin “I want some change, I need some change” eindeloos wordt herhaald zonder daad bij woord te voegen, werkt dit nummer stevig op de zenuwen . Ook de belegen trombonelijn, herkauwde pianoakkoorden, ongeïnspireerde keyboardsolo en de geforceerde soulbuigingen in de stem brengen geen beterschap. Op plaat heeft het hetzelfde effect als de betere slaappil op de markt.
Echte muzikale diepgang of een nieuwe wind in zijn stijl brengt Sergent Garcia niet met zijn nieuwe plaat, maar dat moet ook niet altijd. De nummers zitten goed in elkaar, zijn catchy en puik geproducet. ‘Una y Otra Vez’ is een plaat voor zij die houden van de zomer en de zon en wordt het het best verteerd hetzij met de voetjes in azuurblauw water en een daikiri in de hand, hetzij tijdens een lange autorit van Madrid naar Granada met een broeierige zon die op de voorruit slaat.
