Prokofiev wordt wel eens de Mozart van de 20ste eeuw genoemd. Deze cd met de twee vioolconcerto's en de tweede vioolsonate mogen hiervoor als voorbeeld dienen. Om te beginnen is er altijd een duidelijke melodie, deze is dan steeds voorzien van een begeleiding. Deze begeleiding varieert van subtiel en discreet tot brede en volle akkoorden. Dit eenvoudig procédé hanteert Prokofiev met een grote verscheidenheid zodat hij nooit in banaliteiten vervalt. Integendeel zijn muziek is sprankelend en fris met altijd een heldere en duidelijke structuur. Voeg hierbij de schitterende orkestratie vol met spitsvondigheden en het wordt duidelijk waarom de kwalitatief hoogstaande muziek van Prokofiev het publiek zo gemakkelijk aanspreekt. Of waarom Prokofiev dus met Mozart vergeleken wordt.
David Oistrakh had dit snel begrepen en hij heeft zich steeds ingezet om de muziek van zijn landgenoot te spelen. Hiervan getuigen deze opnames uit de jaren '50. Uiteraard zijn deze uitvoeringen schitterend; Oistrakh was nu eenmaal een van de grootste violisten aller tijden. Maar het is moeilijk om te beschrijven waardoor Oistrakhs spel zo betoverend is. Is het zijn cantabile-spel, is het de toonvorming en de présence, is het de juistheid van de intonatie, of is het de geniale uitdrukking van de muzikale karakters? Een ding is zeker: Oistrakhs spel is buitengewoon en dat zal bij beluistering meteen opvallen. Bovendien voelt Oistrakh de muziek van Prokofiev zeer goed aan, zowel in snelle virtuoze passages zoals bijvoorbeeld het 'Scherzo' uit het eerst concerto als in lyrische passages zoals het 'Andante assai' uit het tweede concerto. Hierbij wordt Oistrakh ondersteunt door het LondonSymphony Orchestra in het eerste concerto en door het Philhamonia Orchestra in het tweede concerto. Soms vallen enkele zwakke plekken op in het orkest zoals een kleine ongelijkheid of minder goede balans. Geen grote fouten, verre van, maar in vergelijking met een solist van wereldformaat valt elke kleinigheid ongenadig hard op.
Tot slot is nog de tweede vioolsonate opgenomen met pianist Vladimir Yampolsky. Deze sonate is oorspronkelijk voor fluit en piano geschreven maar door het aandringen van Oistrakh heeft Prokofiev er eveneens een versie voor viool en piano van gemaakt. Frisse, briljante muziek die ook op viool zeer overtuigend is, zeker in deze uitvoering door Oistrakh. Het 'Scherzo' is van een adembenemende virtuoziteit, en de lyriek is met zo'n natuurlijk cantabile dat het nauwlijks beter denkbaar is. Deze oude opnames hebben – ondanks een beetje ruis – een blijvende waarde voor elke muziekliefhebber.
Meer over Sergei Prokofiev
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
