Het Oostenrijkse Serenity is een band die met 'Death & Legacy' sterk binnenkomt. Wie oppervlakkig luistert, hoort enkel een symfonische metalband met volgepropte songs en flink wat bombast, maar mist allicht het simpele feit dat deze plaat van start tot finish verdraaid goed in elkaar zit. Zelfs rabiate tegenstanders van het genre zijn mogelijk overtuigd na beluisteren van dit schijfje.
Serenity is voor dit album niet over een nacht ijs gegaan, aangezien het geheel een rode draad heeft: elke song is opgehangen aan een historisch figuur. Misschien niets nieuws onder de zon, dat is waar, maar de heren presteren het wel om dit vol overtuiging en kleine zestien nummers lang te doen zonder dat verveling optreedt. Vooral dat laatste is een behoorlijke prestatie, want het is geen sinecure om de hele tijd de aandacht vast te houden. Serenity doet dat vooral door binnen de songs een pak afwisseling in te bouwen en om elk nummer flink in te wikkelen met details, zodanig dat elke luisterbeurt wel iets nieuws prijsgeeft.
Muzikaal gesproken heeft de band affiniteit met het Amerikaanse Kamelot. Dat betekent dat het gitaarwerk nog altijd centraal staat, met potige riffs en zwierige solo's, maar evenzeer dat er een pak toetsenpartijen door het zwerk schieten. De sound zit zo dichtgetimmerd dat er werkelijk geen enkel ogenblik een dood moment valt. Waar andere bands alles dichtsmeren om een gebrek aan goede ideeën te maskeren, zit bij Serenity echter alles op zijn plaats en is het moeilijk in te zien hoe iets kan worden weggelaten. En ja, ook in de zanglijnen zit flink wat variatie, maar het belangrijkste blijkt toch een herkenbaarheid te zijn, waardoor het geheel relatief makkelijk mee te kwelen valt.
Als er dan toch een kanttekening moet gemaakt worden, dan is het dat de zanger een licht accent heeft, maar dat is echt een bijzonder klein aandachtspuntje. Niet iedereen is even tuk op Duitstalige zangers die Engels praten, maar waar het bij velen irritant wordt, is het hier eerder een kwestie van gewenning en smaak. Zeggen dat de man niet kan zingen is dan ook complete flauwekul. Hoe hij harmonieën uit de mouw schudt is bijvoorbeeld erg indrukwekkend.
'Death & Legacy' is een erg onderhoudende plaat, die van begin tot einde klopt en waarvan het vakmanschap buiten kijf staat. De symfonische garde zal dit jaar alleszins sterk uit de hoek moeten komen, willen ze dit nog overtreffen.
