Met Sequoia presenteert bassist Meinrad Kneer alweer een nieuw project op Evil Rabbit Records, het label dat hij in 2006 oprichtte met pianist Albert van Veenendaal. Dit kwartet - dat opmerkelijk genoeg uitsluitend uit bassisten bestaat - verkent het rijke akoestische klankspectrum van de contrabas en opent met ‘Rotations’ de deur naar een wondermooie wereld die maar al te vaak verborgen blijft.
Sequoia kreeg vorm in 2010, nadat Kneer eerder dat jaar in verschillende constellaties had samengespeeld met Antonio Borghini, Klaus Kürvers en Miles Perkin, allen bassisten die actief zijn binnen het jazz- en improvisatiegebeuren van Berlijn. De contrabas is binnen dit kwartet vanzelfsprekend vertrekpunt en vehikel, maar vanaf daar wordt elke vooronderstelling de kop in gedrukt dankzij een verrassend origineel en in sommige gevallen zelfs ondefinieerbaar groepsgeluid. Individuele bijdragen gaan veelal op in een rijkgeschakeerd auditief totaalplaatje, dat door het gegoochel met allerhande klankkleuren de luisteraar om de haverklap op het verkeerde been zet. Soms benaderen de contrabassen het breekbare timbre van een fluit, dankzij een opmerkelijke evenwichtsoefening met grond- en boventonen, terwijl men op een ander moment met een beetje verbeelding zelfs een accordeon kan horen zuchten.
De acht tracks op ‘Rotations’ volgen elk een apart spoor en ontwikkelen zich telkens vanuit een specifiek concept, maar over echte composities kan men niet spreken. In 'Birdcages' brengt het kwartet aanvankelijk een plonkende dialoog op gang, waarbij elke bijdrage goed te onderscheiden is door de aparte positie die de muzikanten in het stereobeeld kregen toegewezen. Gaandeweg wordt er overgeschakeld op aangestreken harmonieën, eerst nog ruw en roestig, maar later wat zachter en fragieler waardoor een oorverblindend veld van barokke samenklanken ontstaat.
In de 15 minuten durende titeltrack wordt een versnelling hoger geschakeld en lijkt de muzikale trukendoos helemaal op hol geslagen. Steeds maar nieuwe pulserende en roterende motiefjes worden in de arena gegooid en vormen gaandeweg een monumentale kolk van buitenaardse klanken. Minstens even indrukwekkend is de kronkelende drone van 'Lifts And Escalators' waarmee het kwartet de luisteraar meeneemt op een reis doorheen de geluidsregisters. Het stuk gaat voortdurend op en neer, trapsgewijs en via glissandi (waar de titel dan ook naar verwijst) om uiteindelijk te eindigen in de pikdonkere kelder.
Met afsluiter 'Passing By' gaat de groep via snerpende en krassende uithalen even de muzikale acting out toer op, in een stuk op maat van adrenaline-junkies en noise-fetisjisten. Ondanks de brutaliteit waarmee de contrabassen worden gefolterd, wordt er ook hier niet aan kwaliteit ingeboet . Het hoge niveau wordt simpelweg in elke context gehandhaafd, wat mede te danken is aan het uitmuntende productiewerk van Roy Carroll (opname) en Miles Perkin (mix en mastering). Het draagt allemaal bij tot het luistergenot van het verbluffend mooie ‘Rotations’.
