Drie jaar heeft Senne Guns erover gedaan om een opvolger voor ‘Hoera voor de Eleboe’ op de markt te krijgen. Na het beluisteren van ‘Zon’ wordt echter al snel duidelijk dat deze het wachten meer dan waard was.
Een winterplaat uitbrengen met een gitzwarte albumcover en die dan de titel ‘Zon’ meegeven is op zijn zachtst gezegd contradictorisch. Het eerste nummer verklaart echter meteen de keuze voor deze titel. Het album zit vol melancholie en hoop in donkere dagen. Met ‘Zomer’ wordt het album op een rustige, zeer ingetogen manier geopend. De song is gebaseerd op een baslijn, waar enkele diepzinnige lagen blazers overheen gegoten zijn. Het is een perfecte indicatie voor de rest van het album, want op enkele uptempo nummers na, is het een zeer rustige plaat geworden waarop Senne Guns over het algemeen op zijn typerende fluisterende manier van zingen zijn verhaal vertelt.
Met ‘Chocoladecake’ schotelt Senne Guns één van de eerste hoogtepunten van ‘Zon’ voor. Muzikaal een absoluut pareltje, waarin Guns het ‘less is more’ principe hanteert. Geen noot te veel, maar zeker ook geen noot te weinig. En met het refrein “Hoe minder er is, hoe meer ik van je hou” krijgt iedereen een les in nederigheid mee.Hierna volgt ‘Temp Love’, een instrumentale song waarmee Senne Guns bewijst ook zonder pakkende teksten te kunnen raken. Het nummer grijpt de luisteraar van de eerste noot bij de keel en muzikaal wordt er op elektronisch vlak even wild gegaan. Er wordt opgebouwd naar een climax om dan in alle rust de song te laten uitsterven. Zo wordt meteen de juiste sfeer geschept voor ‘Regen’, zonder twijfel de pakkendste song van het album. Het liedje gaat over een koppeltje dat de Pukkelpopstorm van 2011 niet overleefde. Diegenen die het meegemaakt hebben, zitten ongetwijfeld met tranen in de ogen tegen het einde van dit eerbetoon. Met ‘Gent’ komt een vrolijker deuntje waar Senne Guns wordt bijgestaan door Flip Kowlier. Net dat stukje hiphop dat Kowlier brengt, is het mindere gedeelte van deze plaat. Niet dat het slecht gebracht is, maar het doorbreekt de sfeer op een manier die niet nodig is. Gelukkig is er nog ‘Johnny ’n Mary’, een cover van Robert Palmer, die Guns op wonderbaarlijke wijze geheel naar zijn eigen hand zet. Zonder meer prachtig gedaan.
Dit ingetogen pareltje wordt afgesloten met ‘Feest’ en dat mag gerust letterlijk genomen worden. Het is de vrolijkste song van de plaat, met een heel uptempo, swingend pianodeuntje, waardoor met een goed gevoel de cd terug het hoesje in kan. Of beter, op repeat gezet kan worden.
