In het tijdperk voor matige consolespelletjes met plastic gitaren stond het begrip 'guitar hero' voor weergaloos spelende rock iconen die met hun muziek stadions in vervoering brachten. Nu Angus Young zijn grijze haren op één hand kan tellen en Keith Richards elk moment dood kan vallen is er hoog nood aan nieuw bloed. Terwijl Joe Satriani zijn tijd gebruikte om de sympathieke heren van Coldplay aan te klagen voor plagiaat achtte een nieuwe gitarist zijn tijd gekomen om het ontstane muzikale vacuüm op te vullen. Nadat hij in 2009 de hoofdprijs in de wacht sleepte op de Guitar Player Magazine wedstrijd kreeg hij de kans om een debuutalbum op te nemen. Dat is dus 'De-Evolution Of Theory' geworden, een volledig instrumentale plaat waarop een heel aantal invloeden te horen zijn.
Aangezien veel mensen meteen afhaken bij het horen van de woorden instrumentale plaat, is een korte geruststelling wel op zijn plaats. 'De-Evolution Of Theory' is geen urenlange muzikale masturbatie met als enige doel de genialiteit of snelheid van de gitarist in kwestie aan te tonen. Dat is geen evidentie voor een plaat die wordt gedragen door solo gitaarspel. Een verpletterend debuut is het echter ook niet geworden. Nochtans is er de eerste nummers geen vuiltje aan de lucht: openers 'The Swami' en 'Greaseball', waar hun titel ook naar moge verwijzen, zijn krachtige uptempo rocknummers die meteen het volledige potentieel van Steve Senes tonen. Met een erg volle sound volgen de riffs, solo's en tempowisselingen elkaar op. De nummers duren ook niet al te lang, wat de verveling tegengaat die wel eens durft op te treden bij het horen van minutenlange solo's. Met 'Ruth' staat vervolgens een ballad geprogrammeerd waarop ook het akoestische spel van Senes in de verf wordt gezet en waarbij de stem van Axl Rose niet zou misstaan ter ondersteuning. Van de aangekondigde mix van genres is echter nog geen sprake, alles klinkt als oerdegelijke rock. Met 'Cop Show' komt hier verandering in: nadat de loeiende sirenes zijn uitgestorven begint een zuiders salsa deuntje dat helaas de warmte en passie mist die hier normaal in klinken. Het nummer misstaat ook compleet tussen al het rock geweld: meteen nadat het laatste danspasje is gezet volgt opnieuw een pittige riff met zware distortion. Naarmate de plaat vordert lijken deze nog toe te nemen: 'Colossus' zet opnieuw in met een loden gitaarmuur, maar verandert halverwege dan toch het geweer van schouder en last enkele rustpunten in. Na een volledig overbodige bassolo hervatten de gitaren echter opnieuw het (zeer te pruimen) sloopwerk.
Technisch is het allemaal zeer in orde, hoewel de drums bij momenten wat plat doorklinken. Zeker bij de rustigere tussenstukken valt dit erg op. Terwijl de rocknummers met een rotvaart voort denderen zijn de kalmere intermezzo's absoluut niet boeiend genoeg om enkel door het virtuoze gitaarspel gedragen te worden. De paar Latijnse invloeden die af en toe doorklinken kunnen ook niet verhullen dat 'De-Evolution Of Theory' gewoon een rockplaat is. Een zeer degelijke rockplaat, waarbij wel de vraag kan gesteld worden of al die gitaarvirtuositeit niet beter tot zijn recht zou komen in een collectief met iets betere songschrijvers.
