Wie de discografie van de Amerikaanse drummer Sean Noonan doorbladert, ziet meteen waar ’s mans prioriteiten liggen. Het stevigere jazzpunkwerk van THE HUB en Brewed by Noon maakt meer dan de helft van zijn output onder eigen naam uit. ‘A Gambler’s Hand’, gevuld met stukken voor strijkkwartet en drums, is dan ook een buitenbeentje.
Bij het combineren van deze twee klankwerelden, met heel eigen mogelijkheden en beperkingen, kiest Noonan niet voor de meest voor de hand liggende oplossingen. Hij vermijdt systematisch de tapijtjes en romantisch zwellende blokken en durft het geluid van de strijkers diversifiëren. Pizzicatospel, breed strijken, tremolo’s, knarsen en schuiven, hij wendt het allemaal aan, niet zelden in verschillende, gelijktijdig hoorbare lagen. Zijn eigen rol ziet hun nu eens als kleur, dan weer is die gefocust op ritme, maar met het louter leggen van een groove is Noonan niet tevreden. Bovendien maakt hij goed gebruik van verschillende drumsticks, waardoor hij er als percussionist in slaagt om ook in deze speciale bezetting een rol van betekenis te spelen.
‘A Gambler’s Hand’ opent met het mysterieus klinkende titelstuk. Gerinkel en gongachtige geluiden roepen de sfeer op van een Chinese opera, waarbij de strijkers mooi en divers bewegen binnen de akkoorden. Dit is Noonans orkestratie op haar best, een lijn die hij doortrekt wanneer hij de muziek laat overgaan in een fantasy-achtige spanning, als een “er was eens” van een groot epos. Dat epos komt er echter niet, want meteen daarna gooit Noonan met ‘Caught In The Act’ het roer drastisch om. Het lage register wordt ingepalmd door een dokkerende klank als van een hakkende metalriff, waarboven de hogere strijkers kortgeknipt en gefragmenteerd heen en weer springen. Helaas verslijt dit effect na enkele minuten. Te weinig ontwikkelend en te dun uitgewerkt rijden Noonan en zijn collega’s zich hier voor het eerst, maar niet voor het laatst, vast in een idee.
Natuurlijk maakt hij het zichzelf ook niet gemakkelijk. Door te kiezen voor een sterk verwijde tonaliteit, beroept hij zich niet op catchy melodieën of harmonische schema’s. Moedig, maar dan moet de richting in de muziek wel op een andere manier verkregen worden en daar wringt geregeld het schoentje. De muziek mist al te vaak een dwingende ontwikkeling, waardoor die vast komt te zitten in of herleid wordt tot een bepaalde sfeer. Wat sfeer betreft is ‘A Gambler’s Hand’ gelukkig niet zuinig. Naast metal en filmmuziek, zweeft er nu eens een oriëntaalse inslag rond, flirt Noonan met het verbasterde openingsmotief van Beethovens vijfde symfonie of gaat hij shoppen bij cartoonmuziek of meer romantische invloeden.
Dat een en ander niet even goed uit de verf komt, heeft ook te maken met de strijkkwartet dat Noonan aan zijn zijde vindt. Al te vaak klinken de vier strijkers mat, waardoor bijvoorbeeld de uitgevlakte dynamische contrasten het Tom & Jerry-gehalte van ‘Thank You’ laten verwateren. Een ander probleem is te horen in de intonatie. Hoewel de strijkers niet echt vals spelen, spelen ze soms te onstabiel om de muziek alle kansen te geven. Hierdoor klinken de romantische polyfonie van ‘I Feel The Clouds’ of het dromerige slot van ‘Monster Of Solitude’ geforceerd. Parallel daarmee missen de strijkers soms ritmische snedigheid. Opnieuw wordt het resultaat nooit een broddelwerkje, maar wat scherp zou moeten zijn, wordt nu en dan wat wollig. Dat onderstreept misschien mooi de complexiteit van Noonans ritmiek, maar komt uiteraard de energie en de drive niet ten goede. En zo blijft ‘A Gambler’s Hand’ net iets te veel steken in de goede bedoelingen.
